Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024

Ύστατο Χαίρε...



 Το τελευταίο Χαίρε  στον αγαπημένο μας Μιχάλη Χαραλαμπίδη :

Αύριο Παρασκευή 29 Μαρτίου στις 10:30 πμ  στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών,  οπου η σορός του θα τεθεί σε λαϊκό προσκύνημα. .

Και μεθαύριο Σάββατο 30 Μαρτίου στις 11:00 πμ,  στον Ιερό Ναό Αγίου Χριστοφόρου Αετοχωρίου Αλεξανδρούπολης θα γίνει η κηδεία,  θα ψαλεί η εξόδιος ακολουθία και στη συνέχεια θα πραγματοποιηθεί η ταφή. 

Κατόπιν επιθυμίας της οικογένειας του Μιχάλη αντί στεφάνων,  παρακαλούνται όσες και όσοι επιθυμούν μπορούν να συμβάλλουν, στην εκ νέου οικοδόμηση του Ιερού Ναού Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Αετοχώρι  που καταστράφηκε το περασμένο καλοκαίρι από την μεγάλη πυρκαγιά στον Έβρο.  

Ο Ιερός Ναός είχε ανεγερθεί από τους προγόνους του Μιχάλη όταν από τη Σάντα του Πόντου, μετά τη Γενοκτονία, είχαν εγκατασταθεί,  στο Αετοχώρι.
ΠΗΓΗ -  Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Απεβίωσε ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης ιδρυτικό στέλεχος του



Σε ηλικία 73 ετών έφυγε από τη ζωή το ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, Μιχάλης Χαραλαμπίδης, που είχε συμβάλει στη συγγραφή της ιδρυτικής διακήρυξης του ΠΑΣΟΚ που παρουσίασε την 3η Σεπτέμβρη του 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, μέλος της αντιστασιακής οργάνωσης ΠΑΚ που ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ κατά της χούντας, είχε γεννηθεί στην Αλεξανδρούπολη το 1951. Σπούδασε Πολιτικές και Οικονομικές Επιστήμες με μεταπτυχιακό στην Κοινωνιολογία.

 Επί χούντας κατέφυγε στην Ιταλία και μετά την πτώση της δικτατορίας συμμετείχε στην επταμελή ομάδα που συνέγραψε την ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ στο Μόναχο τον Αύγουστο του 1974. Υπήρξε επίσης μέλος της Κεντρικής Επιτροπής από το 1977.

Το 1994, η Βουλή υιοθέτησε την πρότασή του για την αναγνώριση της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας. 

Λόγω διαφωνιών αποχώρησε από το ΠΑΣΟΚ το 1999 και ίδρυσε τη «Δημοκρατική Περιφερειακή Ένωση». Μετείχε στις βουλευτικές εκλογές του 2000, συγκεντρώνοντας 0,47% και 32.068 ψήφους και στις ευρωεκλογές του 2004, λαμβάνοντας ποσοστό 0,73%, με 44.541 ψήφους.


Στην εισήγησή του στο 2ο Παγκόσμιο Ποντιακό Συνέδριο, το 1988, είχε προτείνει τη δημιουργία μίας πόλης στα θρακικά παράλια με την ονομασία Ρωμανία και η περιφέρεια να ονομάζεται Θράκη – Ρωμανία.

Επεξεργάστηκε και ανέδειξε στα πλαίσια του Ιδρύματος Μεσογειακών Μελετών και ιδιωτικά, πολλά ζητήματα του Ελληνικού, εθνικού, κοινωνικού σχηματισμού. Υπήρξε συγγραφέας πολλών βιβλίων, όπως του “Αγροφιλία: Πόλεων και Τόπου Παιδεία{ και “Πολυκεντρική Ελλάδα: ΠΑΣΟΚ-Ιδέες, Αρχές και Γραφειοκρατία”.

Στα πλαίσια μιας διεθνούς κύρους Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης, της Ένωσης για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών, αναγνωρισμένης από τον ΟΗΕ, συμπαραστάθηκε σε πολλούς λαούς στην Αφρική, Νότια Αμερική, Ασία, τους Αρμένιους και τους Κούρδους. Το 1986, εισήγαγε για πρώτη φορά το Κουρδικό ζήτημα στον ΟΗΕ σε ομιλία του στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στη Γενεύη. Η ίδια διεθνής Οργάνωση με παρεμβάσεις της εισήγαγε το Ποντιακό στον ΟΗΕ.

Τη λύπη του για τον θάνατο του ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ, εξέφρασε ο Νίκος Ανδρουλάκης. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ ανέφερε: 

«Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, το ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και εκ των συντακτών της Ιδρυτικής Διακήρυξης του Κινήματος, δεν είναι πια κοντά μας. Βαθιά δημοκράτης, πατριώτης και ιδεολόγος χάραξε μια πολιτική διαδρομή, που χαρακτήριζε το ήθος και η συνέπεια. Πρωτοστάτησε και πέτυχε το 1994 να αναγνωριστεί η 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της ποντιακής γενοκτονίας από το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Αποχαιρετώ έναν ρομαντικό αγωνιστή με συγκίνηση και σεβασμό».

Ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ: 

«Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης έφυγε από την ζωή αφήνοντας πίσω του μια μεγάλη πολιτική παρακαταθήκη. Κατόρθωσε να συνδυάσει την Επιστήμη με τον επαναστατικό ρομαντισμό, στάθηκε απέναντι στην Δικτατορία σαν μέλος του ΠΑΚ και αποτέλεσε αναπόσπαστο ιδεολογικό συστατικό της μεγάλης δημοκρατικής έκρηξης του ‘81.

Το 1994 το Ελληνικό Κοινοβούλιο υιοθέτησε την πρότασή του να ανακηρυχθεί η 19η Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας. Η ιστορική του ομιλία στο 4ο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, στην οποία προέβλεψε την οικονομική κρίση του 2010, ως συνέπεια της επερχόμενης συστημικής διακυβέρνησης μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου, αποτελεί ακόμη και σήμερα τον πυροκροτητή της λαϊκής συνείδησης ενάντια σε κάθε είδους διαπλεκόμενο σύμπλεγμα συμφερόντων που αποσκοπεί διαχρονικά στην φτωχοποίηση του ελληνικού λαού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ, ως κόμβος συνάντησης όλων των δημοκρατικών παραδόσεων της Πατρίδας μας, αποχαιρετά τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη με αίσθημα ευγνωμοσύνης για τους δημοκρατικούς του αγώνες και την ανιδιοτέλειά του. Έζησε αρμονικά με τις Αξίες του και έφυγε υπερήφανος ως άμεμπτος».


ΠΗΓΗ:https://slpress.gr/news/apeviose-o-mixalis-xaralampidis-idritiko-stelexos-tou-pasok-me-idiaitero-endiaferon-gia-tous-pontious/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Έφυγε από κοντά μας ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ




Συνέβαλε όσο κανένας στη διανοητική, μορφωτική, πολιτική παραγωγή και επιστημονική έρευνα. 

Υπερασπίστηκε την αξιοπρέπεια  και την αγάπη στην Πατρίδα ως αναγκαίες προϋποθέσεις για την ενασχόληση με την Πολιτική. 

Προσπάθησε τα πολλά χρόνια της πολιτικής του δράσης να συμβάλλει στην αποτροπή της εκφυλιστικής μεταπολιτευτικής πορείας.

Σε πολλούς από εμάς έδειξε τον άλλο δρόμο της ανιδιοτελούς πολιτικής στράτευσης...

Θα τον θυμόμαστε με σηκωμένη τη γροθιά τον Απρίλιο του 1994 στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, όταν μία άδεια αίθουσα μεταβλήθηκε σε Εκκλησία του Δήμου για να ακούσει την ομιλία του.
Ο λαός ήθελε να τον ακούσει όταν προφητικά προειδοποιούσε και έδειχνε τον Άλλο  δρόμο.
Η κομματική γραφειοκρατία δεν ήθελε και μας οδήγησε εδώ που είμαστε σήμερα...
          
~Αιωνία η μνήμη~





https://youtu.be/LHH4rXrV7xE?si=U66M1VgVNWrBbisj

ΠΗΓΗ - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Μιχάλης Χαραλαμπίδης: ΑΛΛΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΑΓΚΥΡΑΣ;

 


ΑΛΛΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΑΓΚΥΡΑΣ;


ΑΥΤΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΩΝ ΑΡΧΗΓΩΝ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΝΕΕΣ ΓΕΝΙΕΣ;


Υπάρχει μια δημόσιο - ιδιωτική μυθολογία. Μάλλον μια δημόσια απάτη. Η Πολιτική ως Απάτη. Αυτή αντικατέστησε τον όρο λαϊκισμός.

Ότι μετά τα εγκλήματα ενάντια στους λαούς 1915 – 1922 ζήσαμε εκατό χρόνια ειρήνης με τους ρατσιστές της Άγκυρας.

Λάθος, εμπαιγμός. Ζήσαμε εκατό χρόνια διαρκούς πολέμου πολλών μορφών με Ελλαδικές κρατικές ήττες.

Μπορείτε να τις απαριθμήσετε.

Αυτή ήταν η προσφορά των απαράσκευων, ανεπαρκών, ψευτο ειρηνιστών. Δικτατόρων ή δημοκρατών.

Ευτυχώς δεν ηττηθήκαμε με το Ανάν παρά τις παρεμβάσεις του δορυφορικού σοσιαλίζοντος τότε κράτους.

Το ερώτημα σήμερα προς τους αρχηγούς, συμπολιτευόμενους και αντιπολιτευόμενους είναι το εξής:

Θα αφήσετε στις νέες γενιές ως κληρονομιά εκτός από τα χρέη και άλλα εκατό χρόνια πολέμου με τους ρατσιστές, πασάδες της Άγκυρας; Εκεί οδηγεί η σημερινή πολιτική σας.

Το ερώτημα αυτό οφείλουμε να θέσουμε Παγκόσμια το 2024 και προς τους άμεσα εμπλεκόμενους και ένοχους στο παρελθόν συμμάχους και εταίρους μας.

Αυτό ο μείζον Ελληνισμός ο οποίος δεν είναι μικρός και ανήμπορος, δεν μπορεί να το δεχτεί.

Όταν μάλιστα η Ελλάδα, ο σύσσωμος Ελληνισμός μπορεί πρωταγωνιστώντας Διεθνώς στο εσωτερικό των συμμαχιών και των ενώσεων στις οποίες συμμετέχει να δείξει και να δώσει ένα ανθρωπιστικό μέλλον ευημερίας και ειρήνης για τους Λαούς στην Μικρά Ασία, την Μεσόγειο, τα Βαλκάνια.

Στο βιβλίο μου “Το Νέο Ανατολικό Ζήτημα” ξεδιπλώνω αυτόν τον σχεδιασμό τον οποίο δικαιώνει διαρκώς η ιστορία και η επιστήμη.

Το Τουρκικό πρόβλημα, η Τουρκική παθολογία πρέπει και μπορεί εύκολα να λυθεί σύντομα.

Μιχάλης Χαραλαμπίδης

Αιξωνή, 17 Ιανουαρίου 2024

*Ένα μικρό απόσπασμα από την διάλεξη που έγινε στο κέντρο της Αθήνας με θέμα: “Το Νέο Ανατολικό Ζήτημα Η Λύση του Τουρκικού Προβλήματος Σήμερα η Ανθρωπιστική Ευρώπη”

Τρίτη 26 Μαρτίου 2024

Όταν επί Όθωνα φυλάκιζαν όποιον γιόρταζε την 25η Μαρτίου25/03/2024



ΣΤΑΘΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ


Ο Όθων, πιεζόμενος και αναγκαζόμενος από τους ζώντες Φιλικούς, Ιερολοχίτες, Αγωνιστές και το Λαό, με τη συνδρομή της Εκκλησίας, κατόπιν εισηγήσεως του Γ. Γλαράκη (βλ. τις δύο φωτό εξώφυλλου και στο τέλος του κειμένου*), υπογράφει το Βασιλικό Διάταγμα με το οποίο ορίστηκε ως Εθνική Εορτή η 25η Μαρτίου 1821 (αρχικά).

Μόλις επί Γεωργίου του Α’ η 25η Μαρτίου ορίστηκε ως Εθνική Επέτειος, μετά το 1865, όπως και “ο ύμνος στην Ελευθερία” του Διονυσίου Σολωμού (σε μελοποίηση Ν. Μάντζαρου, ως Εθνικός ύμνος). Δηλαδή το βασιλικό διάταγμα όρισε ως Εθνική Εορτή, την ημερομηνία που είχε ορίσει ο Υψηλάντης και η Φιλική Εταιρεία ήδη από το 1820 και επικυρώθηκε στη Συνέλευση της Βοστίτσας/ Αιγίου στις 26-30 Ιανουαρίου 1821.



Ο Όθων και πιο πριν, η Αντιβασιλεία του, όχι μόνον δεν ήθελαν να ακούν για μυστικές εταιρείες (Φιλική), Υψηλάντηδες, Καποδίστρια, Κολοκοτρώνη, Μακρυγιάννη κ.α. και επαναστάσεις με τη συνδρομή των παπάδων και των μοναστηριών, αλλά αντιθέτως, οι Βαυαροί, τους κυνήγησαν όλους απηνώς – δίκες, φυλακίσεις, δολοφονίες, εκτελέσεις αγωνιστών, κλείσιμο περίπου 400 Μονών και δήμευση εκκλησιαστικής περιουσίας. Από το 1832 μέχρι το 1838, ως Εθνική Εορτή, οι Βαυαροί τιμούσαν την Πρωτοχρονιά και τα γενέθλια του Όθωνα την 1η Ιουνίου!

Ο Ηλίας Μπιτσάνης για την ιστορία της Καλαμάτας




Με αφορμή τον σημερινό ιστορικό περίπατο και μια συζήτηση προς το τέλος του, επειδή ζητήθηκε από φίλους αναρτώ τη σειρά 20 επεισοδίων με την ιστορία της Καλαμάτας σημείο προς σημείο όπως αποτυπώθηκε στις «Ιστορικές διαδρομές» που οργανώθηκαν και μεταδόθηκαν από το eleftheriaonline.gr πριν από 6 χρόνια


Και ένα βίντεο από την εκπομπή της ΕΡΤ «Από πέτρα και χρόνο» που προβλήθηκε τέτοιες ημέρες το 2021

https://www.ertflix.gr/vod/vod.145468-apo-petra-kai-khrono-3?fbclid=IwAR0X7tM73m1BIvyvcgjbBkZc6w326lRj8Wt6KVDsPPjR_Pu0Naq-34X1liA

[Στη φωτογραφία με το Λευτέρη Ελευθεριάδη από την εκπομπή της ΕΡΤ και στο «τοπόσημο» της «Μεσσηνιακής Γερουσίας]

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2024

25η Μαρτίου 1821, Ο Ευαγγελισμός και οι Άνθρωποι του Θεού έφεραν το Πάσχα της ελευθερίας25 Μαρτίου 20


Στέλιος Κούκος





Πάνω ο «Ευαγγελισμός της Θεοτόκου», κάτω και από αριστερά Θεόδωρος Κολοκοτρώνης που, Άγιος Αλέξιος ο Άνθρωπος του Θεού και ο Μητροπολίτης Παλαιών Πατρών Γερμανός


«… με ήλθαν γράμματα από τον Υψηλάντη διά να είμαι έτοιμος, καθώς και όλοι οι εδικοί μας. 25 Μαρτίου ήτον η ημέρα της γενικής επαναστάσεως».

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης


Με την πτώση της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαΐου του 1453 σκοτείνιασε η Ανατολή και ως εκ τούτου και η Δύση μπορούσε, πλέον, να υποστεί τις συνέπειες της εκλείψεως και ελλείψεως του αυθεντικού φωτός. Και ας νόμιζαν πως δεν το είχαν ανάγκη και ας έκαναν ότι μπορούσαν και οι ίδιοι για να το σβήσουν. Και εν μέρει τα κατάφεραν διττώς, αν όχι πολλαπλώς! Μία με την άλωση του 1204 και μία δεύτερη με την μη συνδρομή τους στα γεγονότα της πτώσης του 1453.

Παρ’ όλα αυτά οι Ρωμιοί, Έλληνες ή Βυζαντινοί λόγιοι οι οποίοι κατέφυγαν στην Δυτική Ευρώπη δημιούργησαν ένα νέο θαύμα! Μια Αναγέννηση! Αναγέννηση, βεβαίως, με όρους και χαρακτηριστικά της Δύσεως! Και έκτοτε και του λοιπού προχώρησαν, όπως γνωρίζουμε και όπως οι ίδιοι δέχτηκαν τις «εγκύκλιες» παραδόσεις των λογίων μας.

Όσο για την συνέχιση της πνευματικής διάστασης της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας… εντός έδρας και στην καθ’ ημάς Ανατολή αυτή πήρε άλλη μορφή με δραματικά και κυρίως μαρτυρικά χαρακτηριστικά! Αν κάτι ξεχώριζε πάντα το κρατικό αυτό μόρφωμα ήταν η πνευματικότητα η οποία διακατείχε την όλη δομή. Θετικά ή αρνητικά. Είναι γνωστές οι ποικίλες ταραχές που το ταλάνισαν και, μάλιστα, με αιματηρούς διωγμούς εκ μέρους της αυτοκρατορικής εξουσίας. Ακόμη και κατά μεγάλων και κορυφαίων Πατέρων της Εκκλησίας, όπως ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Να θυμίσουμε και την ιδιαίτερα σκληρή περίοδο της εικονομαχίας.

Και φυσικά δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει και τις προσπάθειες του «κούφου Ιουλιανού», όπως τον αποκαλεί ο Κωνσταντίνος Καβάφης, για την παλινόρθωση της αρχαίας ελληνικής θρησκείας με αντίστοιχους σκληρούς αιματηρούς διωγμούς και από αυτόν. Ο Κωνσταντίνος Καβάφης τον ξεμπροστιάζει για τα καλά στα ποιήματα τα οποία του… αφιέρωσε!

Έτσι, τα «όρια» και ο «κόσμος» της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που, τελικώς, εκχριστιανίστηκε, αλλά και εξελληνίστηκε πλήρως οριοθετήθηκαν μετά την άλωση αποκλειστικά από την Εκκλησία. Δηλαδή, και πάλιν η πνευματική διάσταση έδωσε τον χαρακτήρα, αλλά και τα χαρακτηριστικά του υπόδουλου γένους!

Ότι δεν ανήκε, με την έννοια του συμμετείχε, στο εκκλησιαστικό σώμα σταματούσε να λειτουργεί με ελληνικό, ρωμαίικο πρόσημο. Αυτό ήταν ένα όριο που είχε δραματικές και τραγικές συνέπειες. Και σίγουρα μαρτυρικές!

Το νέφος των Νεομαρτύρων, όμως, έκανε το μαρτύριο αυτό ψυχαγωγία -για να μην πω διασκέδαση! Είναι γνωστό, πως οι Μάρτυρες μπορούσαν άνετα να προσχωρήσουν στις τάξεις των αντιπάλων Τούρκων και, μάλιστα, με ιδιαίτερα προνόμια και με πολλά άσπρα (λεφτά) που τους υπόσχονταν, αλλά προτιμούσαν να μείνουν Χριστιανοί, Ρωμιοί, Έλληνες! Ένα και το αυτό! Και ας έχαναν το κεφάλι τους! Ο νους τους, βεβαίως, είχε προλάβει να κατεβεί στην καρδιά και έτσι το μαρτύριό τους έπαιρνε αναστάσιμη διάσταση.

1821 και ΕΑΜ, ένα ντουφέκι δρόμος



Το 1821 για το ΕΑΜ ήταν το παράδειγμα και η αφετηρία, και σχετίστηκε “η αντίσταση με την ελληνική επανάσταση ως δύο μορφές εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα σε διαφορετικές χρονικές περιόδους”.

EΛΕΝΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ

25 Μαρτίου 2024 

Οι Έλληνες ξέρουν να πεθαίνουνε για τη λευτεριά…

από τον καιρό του Μαραθώνα και της Σαλαμίνας

ως το ’21 και ως σήμερα…


-Δημήτρης Γληνός



Η μυρωδιά του ξύλου και της κιμωλίας της σχολικής αίθουσας του δημοτικού σχολείου είναι συντροφική ανάμνηση πολλών από εμάς, με συνοδοιπόρους τις αφίσες των Κολοκοτρώνη και Καραϊσκάκη κρεμασμένες στους τοίχους. Οι υπερασπιστές του λαού μας, οι αγωνιστές κατά των μπέηδων και των αγάδων ήταν οι ήρωές μας κατά του Τούρκου κατακτητή. Με αυτή την κουλτούρα μεγάλωσαν γενιές και γενιές Ελλήνων. Και όταν ήρθε η ώρα για μία νέα αντίσταση, για νέες θυσίες, η αριστερά του τόπου μας ενσωμάτωσε στο λόγο της την κουλτούρα της επανάστασης του 1821. Το ΚΚΕ ήδη από τη δεκαετία του 1920 αναζητούσε τις ρίζες του 1821 και δημοσίευε άρθρα στην ΚΟΜΕΠ.

Το 1821 για το ΕΑΜ, όπως αναφέρει ο Μιχάλης Λυμπεράτος, ήταν το παράδειγμα και η αφετηρία, και σχετίστηκε «η αντίσταση με την ελληνική επανάσταση ως δύο μορφές εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα σε διαφορετικές χρονικές περιόδους».
Τεχνικές μάχης

Οι επαναστάτες του 1821 πολεμούσαν από λαγούμια, ταμπουρώνονταν, έστηναν ενέδρες και αιφνιδίαζαν. Ο τούρκικος στρατός δεν έβρισκε τον αντίπαλο σε παράταξη αλλά οχυρωμένο σε σπηλιές, μάντρες σπιτιών, φυσικά οχυρά, γινόταν ένας πόλεμος φθοράς, είχαν όμως με το μέρος τους και τον τοπικό πληθυσμό όσο χτυπούσαν αιφνιδιαστικά από βράχια και δάση.


Το ΕΑΜ, και ο ΕΛΑΣ που ήταν το στρατιωτικό σκέλος, βασίστηκε και αυτό στη στήριξη του τοπικού πληθυσμού. Παρ΄ όλα αυτά λόγω των αντιποίνων και των μαζικών σφαγών των κατοίκων των χωριών από τους Γερμανούς η εντολή ήταν οι επιθέσεις να γίνονται μακριά από χωριά. Έτσι ο ΕΛΑΣ κατέφευγε στα ορεινά.

ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ: "Η ΑΓΙΑΣΜΕΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ"



Η αγιασμένη επανάσταση.  


Η ελληνική Επανάσταση είναι η πιο πνευματική επανάσταση που έγινε στον κόσμο. Είναι αγιασμένη.

Η επανάσταση γίνεται τις περισσότερες φορές από κάποιες υλικές αιτίες, που είναι η σκλαβιά, η στέρηση, η κακοπέραση, τα βασανιστήρια, η περιφρόνηση. Η λευτεριά είναι η θεότητα που λατρεύει ο επαναστάτης, και για αυτή χύνει το αίμα του. Μα τη λευτεριά, πολλές φορές, σαν την αποχτήσει ο επαναστάτης, δεν την μεταχειρίζεται για πνευματικούς σκοπούς, αλλά για να χαρεί την υλική ζωή μονάχα. Κοντά στην υλική ζωή έρχεται και η πνευματική, μα τις περισσότερες φορές ως πνευματική ζωή θεωρούν οι άνθρωποι κάποιες απολαύσεις που είναι και αυτές υλικές, και ας φαίνονται σαν πνευματικές. Ένας επαναστάτης της Γαλλικής Επανάστασης, για παράδειγμα, θεωρούσε ως πνευματικά, πράγματα που, στην πραγματικότητα δεν ήταν πνευματικά. Αυτός ήθελε να αποχτήσει τη λευτεριά, για να κάνει αυτά που νόμιζε πως είναι σωστά και δίκαια για τη ζωή των ανθρώπων σε τούτον τον κόσμο μονάχα, δηλαδή για την υλική ζωή τους, μην πιστεύοντας πως υπάρχει τίποτα άλλο για να επιδιώξει ο άνθρωπος. Για αυτό λέγω πως, για τις περισσότερες επαναστάσεις, οι αιτίες που τις κάνανε να ξεσπάσουν σταθήκανε υλικές, και η ελευθερία που επιδιώξαμε ήτανε προορισμένη να ικανοποιήσει μονάχα υλικές ανάγκες.

Η ελληνική όμως Επανάσταση είχε μεν για αιτία και τις υλικές στερήσεις και την κακοπάθηση του κορμιού, όπως η κάθε επανάσταση, αλλά πάνω από αυτές τις αιτίες, είχε και κάποιες που είναι καθαρά πνευματικές. Και πνευματικό, κατά τη γνώμη μου, αληθινά πνευματικό, είναι ό,τι έχει σχέση με το πνευματικό μέρος του ανθρώπου, με την  ψυχή του, δηλαδή με τη θρησκεία.

Η σκλαβιά που έσπρωξε τους Έλληνες να ξεσηκωθούν καταπάνω στον Τούρκο δεν ήταν μονάχα η στέρηση και η κακοπάθηση του κόσμου, αλλά, πάνω από όλα, το ότι ο τύραννος ήθελε να χαλάσει την πίστη τους για να γίνουν μωχαμετάνοι. Για τούτο πίστη και πατρίδα είχαν γίνει ένα και το ίδιο πράγμα, και η λευτεριά που ποθούσαν δεν ήταν μονάχα η λευτεριά που ποθούν όλοι οι επαναστάτες, αλλά η λευτεριά να φυλάξουν την αγιασμένη πίστη τους, που με αυτήν ελπίζανε να σώσουν την ψυχή τους. Για αυτούς, κοντά στο κορμί, που έχει τόσες ανάγκες και που με τόσα βάσανα γίνεται η συντήρησή του, υπήρχε και η ψυχή, που είπε ο Χριστός πως αξίζει περισσότερο το ρούχο από αυτό.

Εκείνες οι απλές ψυχές, που ζούσαν στα βουνά και στα ρημοτόπια, ήταν διδαγμένες από τους πατεράδες τους στην πίστη του Χριστού, και γνωρίζανε, παρόλο που ήταν αγράμματες, κάποια από τα λόγια του, όπως είναι τούτα: «Τι θα ωφελήσει άραγε τον άνθρωπο, αν κερδίσει τον κόσμο όλο, και ζημειωθεί την ψυχή του;». Ή: «Τι θα δώσει άνθρωπος για πληρωμή της ψυχής του;» , «Η ψυχή είναι πιο πολύτιμη από τη θροφή, όπως το κορμί από το φόρεμα!», κ.ά.

Λαϊκός ζωγράφος Θεόφιλος Χατζημιχαήλ


ΚΛΙΚ στην εικόνα...


Μεγάλο Αφιέρωμα στον λαϊκό Ρωμιό ζωγράφο Θεόφιλο Χατζημιχαήλ » https://www.sophia-ntrekou.gr/2013/09/afierwma-ston-theofilo-Xatzimixail-1868-1934.html

Ήταν 24 Μαρτίου 1934, όταν έφυγε ο Θεόφιλος Χατζημιχαήλ, που ζωγράφιζε για ένα κομμάτι ψωμί. Με τους πίνακές του, μάς άφησε την ρωμαίικη αέναη σφραγίδα του! 

📷 Ο Θεόφιλος φωτογραφίζεται δίπλα στη μητέρα του φορώντας φουστανέλα και ζωσμένος άρματα, με το σπαθί υψωμένο ως ήρωας της Επανάστασης του 1821.

ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΛΑΟΥ



«Ανα–ζητείται… λαός!»

Του Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου 

(Ένα παλαιότερό μου  άρθρο -από το 2015- στον ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟ. Το αναρτώ πάλι σήμερα,  με την ευκαιρία της 25ης Μαρτίου 2024, και της πρόσφατης συναυλίας του Χρήστου ΛΕΟΝΤΗ στο Ηράκλειο,  με το ορατόριο 
«ΦΥΛΑΤΤΕΙΝ ΘΕΡΜΟΠΥΛΑΣ» , σε ποίησητου Γιάννη ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗ. )

____________________________________

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ  

 ΚΥΡΙΑΚΗ 22 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2015

ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΛΑΟΥ ! (Ανα) Ζητείται… λαός!


Αναγνωρίζεται «απ’ το ανάστημά του – το αναντίρρητον τούτο ωραιότατον καύχημα»! Τον αναζητούν οι Ποιητές του, για να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων…

Αγαπημένε μου, συμπολίτη…

Ο Χρήστος Λεοντής, την Κυριακή, 11 Οκτωβρίου (2015), παρουσίασε στο Μέγαρο, (στο πλαίσιο των εορτασμών για την απελευθέρωση της Αθήνας) το συμφωνικό του έργο «Φυλάττειν Θερμοπύλας», ένα ορατόριο βασισμένο στο ομώνυμο ποίημα του Γιάννη Νεγρεπόντη.

Είχα την τύχη να συμμετέχω ενεργά σ’ αυτήν την πρώτη παρουσίαση του έργου του – μιας και μου έκανε την μεγάλη τιμή να μου αναθέσει τον ρόλο του «Αναγνώστη»… Και συνάμα να μου κάνει ένα μεγάλο δώρο! Απ’ την μια, το να είμαι κοντά του, κατά την διάρκεια της προετοιμασίας -να είμαι κοντά, δηλαδή, σ’ έναν άνθρωπο (ΑΝΘΡΩΠΟ – με όλη την σημασία της λέξης!) ο οποίος ακόμα δονείται από τα κοινά, και είναι πάντα ΠΑΡΩΝ στο κάλεσμα του καιρού μας, και γι’ αυτό μέγα παράδειγμα μαχητικότητας, ευγένειας και ανθρωπιάς (επιτέλους, και ένας ΚΑΝΟΝΙΚΟΣ άνθρωπος!)- κι απ’ την άλλη, να έρθω σε επαφή με το ποίημα του Γιάννη Νεγρεπόντη, να διαβάσω και να γνωρίσω καλύτερα το έργο του…*1

Το έργο γράφτηκε το 1968 στο Παρθένι της Λέρου, όπου ο Νεγρεπόντης βρισκόταν εξόριστος στη διάρκεια της δικτατορίας. Φυγαδεύτηκε από το στρατόπεδο γραμμένο σε μικρά τσιγαρόχαρτα, κρυμμένα στην κορνίζα ενός αυτοσχέδια συναρμολογημένου πίνακα που έστειλε σε φίλους του. Μετά την αντιγραφή του, το ποίημα κυκλοφόρησε από χέρι σε χέρι, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ως την έκδοσή του, το 1971.

[Δεν θα σχολιάσω την ποιητική αξία του έργου… Και δεν είμαι αρμόδιος γι’ αυτό, αλλά και δεν είναι της παρούσης, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Άλλωστε, όταν διαβάζω τα ποιήματα των ποιητών εκείνης της εποχής και εκείνων των συνθηκών, μου έρχονται πάντα στον νου οι στίχοι του Γ. Ρίτσου: «Μόνες /περγαμηνές μας : τρεις λέξεις : Μακρόνησος, Γυάρος και Λέρος./ Κι αν αδέξιοι/ μια μέρα σας φανούν οι στίχοι μας, θυμηθείτε μονάχα πως γραφτήκαν/κάτω απ’ τη μύτη των φρουρών, και με την λόγχη πάντα στο πλευρό/μας.» (Επαναλήψεις, Ο Ηρακλής κ’ εμείς)]

Θα παραθέσω μόνον αποσπασματικά κάποιους στίχους, για να περιγράψω εν συντομία την διαδρομή του ήρωα τού ποιήματος (αναμφίβολα… ο ίδιος ο ποιητής) ο οποίος βρίσκεται εξόριστος. Κι ο οποίος, αν και αποδυναμωμένος και απελπισμένος, αναζητά νόημα ζωής και ελευθερίας. Αναρωτιέται στην αρχή εάν όντως υπήρξε στο παρελθόν αυτή η μεγάλη, σπουδαία εποχή στην Ελλάδα, αναμετριέται μετά με την κούραση, την ερημιά και την «παραίτηση», με το σκοτεινό παρόν των ημερών του –γύρω του όλα είναι στάχτη- και, εν τέλει, βρίσκει την δίοδο… Εμπνέεται από τον ίδιο τον Λαό, αντλεί δυνάμεις από την ιστορία του Λαού του, του Ελληνικού Λαού. Και εμφορείται και διασώζεται έχοντας την ιδέα, να θέσει τον εαυτόν του στην υπηρεσία αυτού του λαού : «μοίρα μου η μοίρα του Λαού μου – φυλάττειν Θερμοπύλας» !

Ας περιδιαβούμε λίγο, αποσπασματικώς, το ποίημα…

Που μοιάζει να ’ναι σαν επίκληση, σαν προσευχή και σαν δοξολογία στον «Κύριο, τον Λαό μας»…

«Ναι, ναι, υπήρξε μια εποχή…
που […]
τον Λαό μου εδόξαζα
τον αθάνατο τούτο
της γης Μέγα Φοίνικα !

[…]

Πώς μπορεί να ’ναι όνειρο
πώς μπορεί να ’ναι ψέμα,
[…] αυτό που, πέρα κι’ από μένα,

του ίδιου του Λαού μου
είναι ιστορία…

[…]

Mοίρα μου η μοίρα του Λαού μου
«φυλάττειν Θερμοπύλας»

[…]

Ω ναι, υπήρξε εκείνη η εποχή,
που ο κόσμος ήταν φως,
θούριο, φωτιά, εμβατήριο !

[…]

Tώρα εδώ
ακίνητος,
άπραγος,
παγωμένος…
Παντού γύρω μου
πρόσωπα κουρασμένα…
Αίσθηση στάχτης.

ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΗΡΩΕΣ και οι ανιστόρητοι με τους ιδεολογικά αόμματους...



Γιώργος Γκόντζος


(Παλαιότερη ανάρτηση)

Και σ' αυτή ακόμα την σημαδιακή επέτειο των 200 χρόνων, χωρίς καμία υποχώρηση, δεν λείπουν οι γνωστές αναφορές: 

Η 25η Μαρτίου δεν είναι η επίσημη έναρξη της επανάστασης, αυτή καθιερώθηκε εκ των υστέρων για λόγους "εθνικιστικής αφήγησης", για να προβληθεί η συμμετοχή της Εκκλησίας, και άλλα τινά.

Δεν είναι επί του παρόντος η ιστορική αντίκρουση, αυτών των απόψεων.

Ας δεχτούμε πως ισχύουν όλες οι παραπάνω προσεγγίσεις. 
ΚΑΙ;
Επαναλαμβάνω, ΚΑΙ;
Και υπογραμμίζω, ΚΑΙ;

Τι αλλάζουν αυτά σε σχέση με την αναγκαιότητα της εξέγερσης το 1821;

Δεν θα επιχειρηματολογήσω επιπλέον.

Απλά αναρτώ την πολεμική σημαία του 12ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ.

Με βάση σημερινές "διεθνιστικές", "αντιεθνικιστικές", "ταξικές", αναλύσεις και αναφορές αριστερών σχηματισμών και εκπροσώπων τους, θα μπορούσε να περιγραφεί ως ακολούθως: Ένα εθνοκεντρικό απλό πανί, με έκδηλο το σήμα του αντιδραστικού Ελληνορθόδοξου παπαδαριού (σταυρός), με χρυσά κρόσια, ενδεικτικό της ταξικής σημειολογίας, και με εμφανή την θρησκοληπτική έμπνευση των κατασκευαστών όπως αυτή αποτυπώνεται στην κεντρική εικόνα...

Οι μαχητές του ΕΛΑΣ, του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού είχαν άλλη άποψη από όσους σήμερα, από τη μια καμώνονται τους ιδεολογικούς απογόνους αυτών των ηρωικών αγωνιστών και από την άλλη, άλλοτε υβρίζουν ακριβώς αυτά τα σύμβολα, άλλοτε απαξιώνουν αυτά ακριβώς τα στοιχεία που συσπείρωσαν ευρύτερα λαϊκά στρώματα, και πάντως αδυνατούν να αντιληφθούν μες στην ιδεολογική "τύφλωσή" τους την αναγκαία σύζευξη κοινωνικών και εθνικών απελευθερωτικών αγώνων με τις "ιδιομορφίες" εκείνων των χρόνων..."

***
Πηγή:https://www.facebook.com/share/p/X25CiPZKT82nj4xr/

από παλαιότερη ανάρτηση
τού Γιώργου Γκόντζου

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Κρυφό Σχολειό. Το Χρονικό μιας Ιστορίας

Του Ανδρέα Σταλίδη


Το 2012 εκδόθηκε το βιβλίο του Γιώργου Κεκαυμένου για το Κρυφό Σχολειό με πάρα πολλές πηγές, οι οποίες εξέπληξαν όχι μόνο τους αποδομητές (διότι δεν είχαν ποτέ τους ασχοληθεί σοβαρά, αλλά μόνο οι ιδεοληψίες τους απετέλεσαν τη βάση των απόψεών τους), αλλά και τους σοβαρούς Ιστορικούς, διότι ένα τμήμα πηγών εμφανιζόταν για πρώτη φορά στο βιβλίο.

Επειδή είχα δημοσιεύσει στο Αντίβαρο από το 2008 τα πρώτα κείμενα του Κεκαυμένου για το θέμα και έψαχνα να βρω εκδότη για το έργο του, έγραψα και τον πρόλογο στο βιβλίο. Το βιβλίο εκδόθηκε από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις του Καραμπελιά και αποτελεί σταθμό.


Ανατροπή στην «αποδόμηση μύθων». Ο πρόλογος του βιβλίου: «Το Κρυφό Σχολειό. Το χρονικό μιας Ιστορίας»

28 November 2012

Κρυφό Σχολειό. Το Χρονικό μιας Ιστορίας

Το βιβλίο του Γιώργου Κεκαυμένου, παλαιού συνεργάτη του Αντίβαρου, «Το Κρυφό Σχολείο, το χρονικό μιας ιστορίας» αποτελεί μία ανατρεπτική παρέμβαση στην καρδιά του άξονα σκέψης της σχολής των αναθεωρητών. Πλέον, δεν μπορούν να ακροβατούν και να συνεχίσουν να καλλιεργούν μία στερεοτυπική ανάγνωση της Ιστορίας με μοναδικό θεμέλιο ένα βιβλίο χωρίς πηγές (Άλκης Αγγέλου: «Το Κρυφό Σχολειό, το χρονικό ενός μύθου»). Παραπέμπονται λοιπόν στις εκατοντάδες πηγές, τις οποίες αγνοούν και τις οποίες ανασύρει στο προσκήνιο ο Γιώργος Κεκαυμένος στην εξαιρετική του μελέτη. Η έκδοση του βιβλίου από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις του Γ. Καραμπελιά, είναι το επιστέγασμα προσπαθειών ετών από την πλευρά μας. Ακολουθεί ο πρόλογος του βιβλίου.

Πρόλογος του Ανδρέα Σταλίδη στο βιβλίο του Γ. Κεκαυμένου, Το Κρυφό Σχολείο, το χρονικό μιας ιστορίας, που θα κυκλοφορήσει από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις την Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012.

Οι πηγές της μελέτης του Κεκαυμένου


Μία από τις φράσεις που μου έκανε μεγάλη εντύπωση, όταν την άκουγα μικρός, ήταν «μα εγώ θα αλλάξω τον κόσμο;» Δικαίως, νομίζω, αναρωτιόμουν: «και γιατί όχι;» Από τότε λοιπόν απαντούσα στους γύρω μου ότι «η σωστή απάντηση στην ερώτηση “εγώ θα αλλάξω τον κόσμο;” είναι “ναι”». Ανεξάρτητα, βέβαια, από το τι θα πετύχει κανείς στο τέλος.

Η ανά χείρας μελέτη είναι όντως ανατρεπτική! Ο Γιώργος Κεκαυμένος, τον οποίο ποτέ δεν γνώρισα εκ του σύνεγγυς, όμως μου στέλνει τα τελευταία χρόνια ορισμένα άρθρα του σε ηλεκτρονική μορφή για δημοσίευση στο «Αντίβαρο», επιχειρεί «να αλλάξει τον κόσμο». Να αλλάξει τα δεδομένα. Η αλλαγή είναι μία λέξη. Όμως να επιτύχει κανείς την αλλαγή είναι άθλος.

Το θέμα του μελετητή είναι το κρυφό σχολειό (πρώτη του δημοσίευση http://www.antibaro.gr/article/436 και δεύτερη http://www.antibaro.gr/article/3441).

 Ο τίτλος, «Κρυφό Σχολειό. Το Χρονικό μιας Ιστορίας», είναι παράφραση ενός παλαιότερου συγγράμματος, της μίας και μοναδικής πηγής στην οποία παραπέμπουν όλοι ανεξαιρέτως οι θιασώτες της άποψης ότι το κρυφό σχολειό είναι απλά ένας μύθος και τίποτα παραπάνω. Το σύγγραμμα εκείνο είχε μόνο μία ιστορική πηγή προ του 1821. Από αυτήν, χρησιμοποιήθηκε μόνο ο τίτλος. Η ραχοκοκαλιά της σχολής σκέψης, την οποία παρήγαγε εκείνο το βιβλίο και τελικά κυριάρχησε οριζόντια σε όλες τις γωνιές της κοινής γνώμης, είναι περίπου η εξής:

«Κρυφό σχολειό δεν υπήρξε ποτέ, διότι δεν υπήρξε ποτέ η ανάγκη του κρυφού σχολειού. Δεν υπήρξε η ανάγκη του κρυφού σχολειού, διότι ποτέ δεν διώχθηκε η παιδεία των υπόδουλων Ελλήνων. Δεν διώχθηκε ποτέ η παιδεία διότι αυτός ο τομέας δεν βρισκόταν στο ενδιαφέρον των Οθωμανών κατακτητών. Το ενδιαφέρον τους εστιάζονταν μόνο στη φορολογία. Επίσης, δεν υπάρχει καμία πηγή για το κρυφό σχολειό, ενώ ταυτόχρονα γνωρίζουμε ορισμένα ονομαστά σχολεία της εποχής. Το ότι ήταν λιγοστά είναι αποτέλεσμα έλλειψης χρημάτων και όχι αποτέλεσμα διωγμών. Παρόλο λοιπόν που δεν υπήρξε ποτέ κρυφό σχολειό, βόλευε να πλάσουμε τον μύθο του, διότι έτσι εμφανίζεται η Εκκλησία ως ευεργέτιδα του έθνους. Συνεπώς, συντελεί ο μύθος στη δημιουργία της εθνικής μας ταυτότητας. Ήρθε όμως η ώρα να τον αποδομήσουμε. Μπορούμε σήμερα να ζούμε και χωρίς μύθους».

Αυτά λένε λίγο-πολύ, με διάφορες παραλλαγές, ανάλογα με τον βαθμό αντικληρικαλισμού, αναθεωρητισμού, μεταμοντερνισμού ή, έστω, αδιαφορίας, του καθενός.

Η απάντηση του Γιώργου Κεκαυμένου, στην παρούσα μελέτη του, είναι εν περιλήψει η εξής:

«Υπάρχει πληθώρα πρωτότυπων ιστορικών πηγών, σύμφωνα με τις οποίες η παιδεία των υποδούλων πράγματι διώκονταν και αυτό συνέβαινε σχεδόν σε όλη τη διάρκεια των αιώνων της Τουρκοκρατίας. Συνεπώς, ανάγκη πράγματι υπήρξε, και μάλιστα ανάγκη μεγάλη και επιτακτική σε όλη τη γεωγραφική έκταση της οθωμανικής Αυτοκρατορίας και όχι μεμονωμένα ή αποσπασματικά. Επίσης, υπάρχουν δεκάδες γραπτές μαρτυρίες αμερόληπτων ιστορικών και ξένων περιηγητών της εποχής που συνηγορούν σε αυτό. Υπάρχουν μαρτυρίες για κρυφά σχολειά, ακόμα και για κρυφές εκκλησιές. Η αγριότητα των Τούρκων ήταν πασιφανής για τους ανθρώπους της εποχής».


Πριν δώσω μία σύνοψη των πηγών της παρούσης μελέτης, θα δώσω ένα τεκμήριο της έλλειψης αυτοπεποίθησης της λεγόμενης αναθεωρητικής σχολής. Σε μία εκπομπή του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΙ, ο Αλέξης Παπαχελάς ρώτησε τον Θάνο Βερέμη για το κρυφό σχολειό. Στο πάνελ βρισκόταν και ο Χρήστος Γιανναράς, ενώ σε τηλεοπτικό «λινκ» βρισκόταν και ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος. Απαντώντας λοιπόν ο Θάνος Βερέμης, παραδέχτηκε ότι «το κρυφό σχολειό υπήρξε σε περιόδους συγχρονισμένων εξισλαμισμών, όπως για παράδειγμα στην Ήπειρο κατά την περίοδο του Κοσμά του Αιτωλού». Προσέξτε τον πληθυντικό αριθμό των «περιόδων». («Νέοι Φάκελοι», ΣΚΑΙ 28.02.2011 http://www.youtube.com/watch?v=tV05BClVfoY ).

Ακολουθεί κατά χρονολογική σειρά μία ενδεικτική λίστα των μαρτυριών, οι οποίες παρουσιάζονται στο βιβλίο. Οι μαρτυρίες είναι πολυάριθμες και έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και βαρύτητα.

Περί απαγόρευσης της παιδείας και της θρησκευτικής ελευθερίας από τους Τούρκους

• 1460, Πατριάρχης Γεννάδιος. Επιστολή του παραθέτει ο Θεοδόσιος Ζυγομαλάς προς τον Μαρτίνο Κρούσιο, περίπου 100 χρόνια αργότερα.

Κυριακή 24 Μαρτίου 2024

Η αμηχανία της εθνικής επετείου



Θεόδωρος Παντούλας*23.03.2024 Εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τις επετείους – ειδικά όταν ο εορτασμός τους παρατείνει τη σχόλη του Σαββατοκύριακου. Κατ’ έτος μάλιστα «τιμάμε» διάφορες παλαβωμάρες! Ούτε με τις παρελάσεις έχουμε πλέον πρόβλημα. Πραγματοποιούνται ολοχρονίς, και εκτός επετείων και εκτός Τριωδίου. Το πρόβλημα με την 25η Μαρτίου προκύπτει επειδή είναι επέτειος θρησκευτική και εθνική μαζί. Τη θρησκευτική κάπως την κάνουμε ζάφτι με μπακαλιάρο-σκορδαλιά και χωνευτικά πιοτά. Ο προσδιορισμός «εθνική» όμως μένει αχώνευτος και μας κάθεται στο στομάχι. Επί πολλά χρόνια, με έναν από δεύτερο χέρι διεθνισμό, που δεν προϋποθέτει… το έθνος, απεμπολήσαμε τη διαχρονία μας με διάφορους τρόπους και, χάριν… εκσυγχρονισμού πάντοτε, κατάπιαμε αμάσητες διαφόρων λογιών επιστημονικοφανείς σκαρταδούρες με αποτέλεσμα να μην αγαπάμε ούτε τα άντερά μας, να παραπαχύνουμε και να μας στενεύει η λερή βαλκανική φορεσιά μας. Και ολοένα την μπουγαδιάζουμε στα απόνερα της μειονεξίας και τη μεταποιούμε, μπας και τη φέρουμε περασιά στο χαμηλό μας μπόι.

Αλλά πώς γίνεται –«χαρά που το ‘χουν τα βουνά κι οι κάμποι περηφάνια»– να κρυφτεί ότι ο ξεσηκωμός εκείνος έγινε για να λευτερωθεί ο τόπος κι όχι για να γεμίσουν ανεμογεννήτριες τα βουνά και τζογαδόρους τα πλάγια; Οι άνθρωποι της Επανάστασης ήσαν ακάτεχοι από ρεβεράντζες και μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης. Είχανε άλλους, μπρουτάλ, χαβάδες. Πήρανε «τ’ αλαφριά σπαθιά και τα βαριά τουφέκια», αντί να ξεκινήσουν αμοιβαία επωφελείς διαπραγματεύσεις. Κι είπαν αδιανόητες κουβέντες: «Πρώτα υπέρ πίστεως κι έπειτα υπέρ πατρίδος». Σ’ εμάς και τα δύο είναι ξένα. Αλλού ξεσκολίσαμε και, απ’ ό,τι φαίνεται, αριστεύσαμε. Γίναμε φρόνιμοι στερούμενοι φρονήματος. Ποια πίστη και ποια πατρίδα υπερασπιζόμαστε; Η πατρίδα ενεχυριάσθηκε σε επενδυτές, η πίστη ρημάζει από την εθιμοτυπία κι εμείς μετράμε την αποθηρίωσή μας λογαριάζοντας αφίξεις και διανυκτερεύσεις επισκεπτών.

Η ΡΙΖΑ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΟΥΜΑΝΙΣΤΙΚΗΣ ΑΤΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ




Ἐλέχθη ὅτι καὶ ἡ ἀστικὴ κοινωνία (ἡ ἐπιβολὴ τοῦ ἀτόμου ὡς μονάδος) καὶ ὁ οὑμανιστικὸς κοινωνισμὸς (ἡ βιαία ἐπιβολὴ τοῦ ἐγωϊστικοῦ ἀτόμου ὡς ὁμάδος) ἔχουν θρησκευτικὰς ρίζας. Καὶ πράγματι, ἐπειδὴ εἰς τὴν εὐρωπαϊκὴν Δύσιν ὁ Χριστιανισμὸς μετεβάλετο βαθμιαίως εἰς οὑμανισμόν, ἦτο φυσικὸν ἡ μεταβολὴ αὐτὴ νὰ ἔχῃ τὰς συνεπείας της εἰς ὅλας τὰς περιοχὰς τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς, ἑπομένως καὶ εἰς τὴν περιοχὴν τῆς κοινωνίας. Ἐπὶ πολὺν καιρὸ καὶ ἐπιμόνως ἐστένευον τὸν Θεάνθρωπον καὶ εἰς τὸ τέλος ἐσμίκρυναν Αὐτὸν εἰς ἄνθρωπον: εἰς τὸν ἀλάθητον ἄνθρωπον τῆς Ρώμης καὶ τὸν ὄχι λιγότερον ἀλάθητον ἄνθρωπον τοῦ Βερολίνου. Οὕτω πως ἐνεφανίσθη ἀφ' ἑνὸς μὲν ὁ δυτικὸς χριστιανικο-ουμανιστικὸς μαξιμαλισμὸς (ὁ Παπισμὸς), ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὸν Χριστὸν ἀφαιρεῖ τὰ πάντα, καὶ ἀφ' ἑτέρου ὁ δυτικὸς χριστιανικο-ουμανιστικὸς μινιμαλισμὸς (ὁ Προτεσταντισμὸς), ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὸν Χριστὸν ζητεῖ τὸ ἐλάχιστο, συχνάκις δὲ καὶ τίποτε. Καὶ εἰς τοὺς δύο ὡς ὑψίστη ἀξία καὶ ὡς ἔσχατον κριτήριον τίθεται ὁ ἄνθρωπος εἰς τὴν θέσιν τοῦ Θεανθρώπου καὶ ἡ ἀτομοκρατία διαφόρων ἀποχρώσεων εἰς τὴν θέσιν τῆς θεανθρωπίνης κοινωνίας. Ἐπετελέσθη οὕτως ἡ θλιβερὰ «διόρθωσις» τοῦ Θεανθρώπου, τοῦ ἔργου Του καὶ τῆς διδασκαλίας Του!

Ἡ πρώτη ριζικὴ διαμαρτυρία ἐναντίον τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ὡς Κοινωνίας πρέπει νὰ ἀναζητηθῇ εἰς τὸν Παπισμὸν καὶ ὄχι εἰς τὸν Λουθηρανισμόν. Καὶ εἰς αὐτὴν τὴν διαμαρτυρίαν ἀκριβῶς ἔγκειται ὁ πρῶτος Προτεσταντισμός, ταυτοχρόνως δὲ ἐδῶ εἶναι καὶ ἡ ἀπαρχὴ τῆς ἀτομοκρατίας ὡς κοινωνικῆς ἀρχῆς. 

Βιμ Βέντερς, «Υπέροχες Μέρες», 2023.



από Δήμητρα Σταύρου


Οι άνθρωποι, που έχουν μάθει να μιλούν με τη σιωπή, ονειρεύονται. Τα όνειρά τους, όμως, δεν τους οδηγούν πάντα κάπου με έναν τρόπο προαναγγελίας, όπως είθισται να απαιτείται στις μέρες μας. Τα όνειρα μεταφράζουν όσα ζήσαμε. Τα μεταφράζουν με έναν αξιακό τρόπο ιδιόμορφο, όχι ασπρόμαυρο, όπως επίσης στις μέρες μας διατυμπανίζεται. Τα όνειρα δι-ερμηνεύουν όσα ζήσαμε, αποκαλύπτοντας κάτω από τη λεπτή επικάλυψη του
ασπρόμαυρου μία τέλεια συν-ύπαρξη: μια συν-κίνηση των αποχρώσεων του φωτός. Η σκιά και το φως. Από την πρώτη στιγμή οι λέξεις αυτές διατρέχουν την ταινία που θα ήθελα να σας περιγράψω. 

Λυπάμαι τόσο που δεν έχω γνώσεις κινηματογράφου. Γνώσεις που θα με βοηθούσαν να καταλάβω λίγο παραπάνω την τελευταία ταινία του Βιμ Βέντερς με τίτλο «Υπέροχες Μέρες». Για αυτήν την ταινία θα σας πω, φορώντας τα δικά μου ματογυάλια και, παρακαλώ, μη διαβάσετε το κείμενό μου ως μία ανάλυση –δεν θα μπορούσα άλλωστε να κάνω κάτι τέτοιο–, διαβάστε το ως πρόταση ανάγνωσης και κυρίως ως εγκάρδια πρόσκληση για άλλες αναγνώσεις, με άλλα γυαλιά, με έμφαση σε άλλα σημεία, σίγουρα με πληρέστερες γνώσεις.

Ο Χιραγιάμα, ένας μεσήλικας Ιάπωνας, εν τη ακτημοσύνη του βιοπορίζεται ως καθαριστής
δημοσίων αποχωρητηρίων στο Τόκυο. Παρατηρούμε την καθημερινότητά του κοντά σε
ανθρώπους παρομοίως ταπεινούς. Ξυπνά ξημερώματα, μαζεύει το φούτον, το στρώμα του,
από το πάτωμα του μικροσκοπικού του σπιτιού, ποτίζει στοργικά (χαϊδεύοντας σχεδόν) τα
μπονζάι-φυτά του, νίβεται και ξυρίζεται και ξεκινά για τη δουλειά. Λεπτομέρειες πολύτιμες,
αν και εξίσου ταπεινές, συντροφεύουν την αρχή της μέρας του: για παράδειγμα, η γυναίκα
που καθημερινά μαζεύει τα ξερά φύλλα του σοκακιού · το ρολόι χειρός που ο Χιραγιάμα
αφήνει σπίτι φεύγοντας για τη δουλειά και περιμένει να το φορέσει μία φορά την
εβδομάδα, στο ρεπό του· το καθημερινό του κοίταγμα ψηλά στον ουρανό, βγαίνοντας από
την πόρτα· η εργατική γειτονιά του, παλαιάς εποχής, «ταπεινή και καταφρονεμένη». Οι
επαναλήψεις δεν μας οδηγούν σε μονοτονία, αλλά σε λεπτομερέστερη παρατήρηση, σε
ενεργοποίηση των αισθήσεών μας.

Η ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑ




Ένα θεολογικό λατρευτικό ζήτημα που συντάραξε τη ζωή της βυζαντινής αυτοκρατορίας ολόκληρο τον 8ο και τις αρχές του 9ου μ.Χ. αιώνα. Είναι η διαμάχη που ξέσπασε ανάμεσα σε δυο παρατάξεις: τους εικονοφίλους (οπαδούς της λατρείας των εικόνων) και τους εικονομάχους (διώκτες της λατρείας των εικόνων).

 Η διαμάχη ξεκίνησε από την αντίδραση εναντίον της θρησκοληψίας και των υπερβολών στη λατρεία των αγίων λειψάνων και εικόνων. Στα χρόνια αυτά έχουμε μεγάλη έξαρση του μοναχισμού. Χιλιάδες νέοι άνθρωποι κατέφυγαν στα μοναστήρια για να αποφύγουν τη στράτευση ή τις άλλες κοινωνικές υποχρεώσεις. Για να ζήσουν, πολλοί απ' αυτούς εκμεταλλεύονταν την αμάθεια του κόσμου με την πώληση λειψάνων αγίων ή χρώματος από θαυματουργές εικόνες για θεραπευτικούς σκοπούς κ.λπ.

ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑΣ


Τα αίτια της εικονομαχίας είναι κυρίως θεολογικά, αλλά έχουν και πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο. Ειδικότερα:

1.  Τον 8ο μ.Χ. αιώνα εδραιώνεται στην Ανατολή το Ισλάμ, ενώ ο Χριστιανισμός δέχεται ακόμη επιρροές από τον Ιουδαϊσμό. Οι θρησκείες αυτές αρνούνται την απεικόνιση του Θεού, αλλά και όλων των θρησκευτικών προσωπικοτήτων. Οι ανεικονικές αυτές αντιλήψεις επηρέασαν πολλούς πιστούς και βρήκαν γόνιμο έδαφος σε αιρετικές κοινότητες, όπως των Νεστοριανών και των Παυλικιανών. Γενικότερα, στην Μικρά Ασία υπήρχε μια τάση απόρριψης των εικόνων.

2.  Το ανεικονικό πνεύμα του Ισλαμισμού και οι αντιλήψεις της Ανατολής επηρέασαν τη δυναστεία των Ισαύρων που καταγόταν από τη Συρία. Ο Λέων Γ' ο Ίσαυρος και ο γιος του Κωνσταντίνος ο Ε', όταν έγιναν αυτοκράτορες, προσπάθησαν να επιβάλλουν στους πιστούς τις εικονομαχικές τους απόψεις.

3. Η επιθυμία των Ισαύρων να περιορίσουν την επιρροή των μοναχών.

4. Η λανθασμένη ιδέα που είχαν οι εικονομάχοι ότι οι επιτυχίες των εχθρών του Βυζαντίου, προέρχονταν από τη δίκαιη οργή του Θεού για ότι συνέβαινε στο χώρο της λατρείας.

5.  Στη διένεξη αυτή συνέβαλαν πολλοί αφελείς και χωρίς θεολογική παιδεία μοναχοί και λαϊκοί, που προέρχονταν από τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα της κοινωνίας. Με τις υπερβολές και τις δεισιδαιμονίες τους σχετικά με τις εικόνες διαμόρφωσαν ένα κλίμα εικονολατρίας με ειδωλολατρικές εκδηλώσεις. Κατέληξαν να λατρεύουν το ξύλο, το χρώμα και το υλικό της εικόνας, τα οποία θεωρούσαν φορείς της θείας χάριτος και μέσον αγιασμού των πιστών.

6.  Οι αντιλήψεις αυτές, αλλά και η δυσαρέσκεια για την αυστηρή οικονομική και κοινωνική πολιτική των Ισαύρων οδήγησε τις λαϊκές και οικονομικά ασθενείς κοινωνικές ομάδες με αφορμή τις εικονομαχικές θέσεις αυτής της δυναστείας, να αντιδράσουν δυναμικά στις μεταρρυθμίσεις τους.

ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑΣ

Οι απόψεις των βυζαντινολόγων για την τέχνη της Μακεδονικής Αναγέννησης



του Χρήστου Χατζηλία, παιδαγωγού


To παρών άρθρο επιχειρεί να σκιαγραφήσει σε λίγες σειρές τις απόψεις μεγάλων βυζαντινολόγων για την τέχνη μετά τη περίοδο της Εικονομαχίας την οποία ο καθένας αναλύει τις πολιτικές και πολιτισμικές καταβολές τις συγκεκριμένης όπως αυτός τις αντιλαμβάνεται, στόχος είναι η συγκέντρωση, η σύγκριση και η κριτική των απόψεων τους.

Η Μακεδονική δυναστεία (867-1057) υπήρξε μια από τις αποτελεσματικότερες της ιστορίας του Βυζαντίου, μέλη της κατάφεραν να αυξήσουν εδαφικά το κράτος περνώντας στην αντεπίθεση μετά από πολλές ήττες από Άραβες και Βούλγαρους, την περίοδο εκείνη η αυτοκρατορία εκτείνονταν από την Ιταλία μέχρι τον Καύκασο και την Συρία, όπως επίσης από την Κροατία μέχρι την Κριμαία και την Κύπρο. Επηρέασε πολλούς λαούς μέσω της διπλωματίας, της σύναψης επιγαμιών και φυσικά των ιεραποστολών με πρωτεργάτες τους Κύριλλο-Κωνσταντίνο και Μεθόδιο όπου αρχίζει ο εκχριστιανισμός των Σλάβων της Βαλκανικής και των Ρώσων του Κιέβου. Όσον αφορά το καλλιτεχνικό κομμάτι αρχίζει σταδιακά μια ανάκαμψη των απεικονίσεων ιερών προσώπων στους ναούς και ακολουθεί μια στροφή προς τα ελληνιστικά πρότυπα.


Οι βυζαντινολόγοι Vasiliev, Mango, Runciman, Obolensky, Diehl έδωσαν ο καθένας την δική του θεωρία για το πως αντιλαμβάνεται την τέχνη της Μακεδονικής Αναγέννησης.

Κυριακή της Ορθοδοξίας: Η πίστη που σώζει


Ο ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Παν. Αθηνών Πρωτ. Γεώργιος Μεταλληνός, μιλώντας για την μεγάλη εορτή της Κυριακής της Ορθοδοξίας, τονίζει ότι σήμερα, τιμώντας και υψώνοντας τις άγιες εικόνες του Χριστού, της Θεοτόκου και όλων των αγίων, εορτάζουμε την ορθόδοξη πίστη που σώζει, όπως βεβαιώνουν και τα άφθαρτα λείψανα αγίων και μαρτύρων της Εκκλησίας μας.
και ΕΔΩ

Το Έργο ενάντια στους εικονοκλάστες και η γεωπολιτική διάσταση της Εικονομαχίας - Νίκος Λυγερός (Video)


o Δρ. Νίκος Λυγερός στην Ιερά Πατριαρχική Μονή Ζωοδόχου
Πηγής του Μπαλουκλί ή Παναγία η Μπαλουκλιώτισσα (εδώ)

Περί της Εικονομαχίας

Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου


Αναστηλώνοντας τις Εικόνες,
ομολογούμε και δεσμευόμαστε
για την αναστήλωση
της δικής μας εικόνας,
της εικόνας του Θεού.
Ένα θεολογικό λατρευτικό ζήτημα που συντάραξε τη ζωή της βυζαντινής αυτοκρατορίας ολόκληρο τον 8ο και τις αρχές του 9ου μ.Χ. αιώνα. Είναι η διαμάχη που ξέσπασε ανάμεσα σε δυο παρατάξεις: τους εικονοφίλους (οπαδούς της λατρείας των εικόνων) και τους εικονομάχους (διώκτες της λατρείας των εικόνων). Η Εικονομαχία διαίρεσε τους κατοίκους της αυτοκρατορίας σε Εικονομάχους (επίσης αναφερόμενους ως Εικονοκλάστες) και Εικονολάτρες (επίσης αναφερόμενους ως Εικονόφιλους και Εικονόδουλους). Η εικονομαχία άρχισε το 726 και τελείωσε το 842, με αποκατάσταση των εικόνων και περίλαμπρες τελετές.

Η συνέχεια της ανάρτησης στο σύνδεσμο ΕΔΩ...

Θέλει Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία.



ΝΕΟΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ - ΥΠΟΤΕΛΕΙΑ - ΝΕΟΡΑΓΙΑΔΙΣΜΟΣ


...Προηγήθηκε δήλωση του Ερντογάν ότι το 1974 έγινε μέγα λάθος που δεν καταλήφθηκε ολόκληρη η Κύπρος και αυτοί  το «διασκέδασαν» γιατί χαλάει το ελληνοτουρκικό ειδύλλιο

....Σε πρόταση της εκκλησίας να πραγματοποιηθούν εκδηλώσεις σε όλες τις πόλεις της χώρας στην επέτειο της εισβολής και κατάληψης της μισής Κύπρου το 1974 (συμπληρώνονται 50 χρόνια), η κυβέρνηση απάντησε αρνητικά. 
Η μνήμη δεν είναι σύμμαχός των νεοραγιάδων που προετοιμάζονται για τις «Πρέσπες του Αιγαίου».

...Στη σημερινή Ελληνική πολιτεία, στο πολιτικό της σύστημα, ελλείπει προπάντων η Αρετή. Σε βαθμό σαπίσματος. Η ιδιοτέλεια των οικονομικών και πολιτικών ελίτ συμβαδίζει με το βούλιαγμα της χώρας, με την εξυπηρέτηση σχεδιασμών σε βάρος της κυριαρχίας της, με τη γενική εκποίησή της, την παράδοσή της – φτάνει αυτό να αυξάνει το πουγκί τους. 

Αφού δεν υπάρχει Αρετή, δεν υπάρχει ανάγκη Ελευθερίας, πού να ζητάμε και Τόλμη! Κι όλα αυτά σε αντίθεση με το βάθος και τη σημασία της Επανάστασης του 1821.

...Σήμερα –σε σχέση με το 1821– τα δεσμά είναι πολλαπλά, πολυεπίπεδα, και πλέκονται με γιρλάντες «ατομικής ελευθερίες», «ατομικού αυτοπροσδιορισμού».

...Τίποτα το τρομερό σε όλα αυτά. Για όσους θέλουν να αντισταθούν στη σύγχρονη βαρβαρότητα, το μήνυμα είναι σαφές: 
Η απελευθέρωση, η κίνηση προς την Ελευθερία, πρέπει να είναι πιο βαθιά, πιο πλατιά, να αγκαλιάζει όλες τις όψεις της ζωής –μα όλες, και με σεβασμό– και οφείλει να είναι χειραφετητική, να προάγει την κοινωνικότητα σε έναν ανώτερο βαθμό από όσους γνωρίσαμε μέχρι σήμερα. Πρέπει να είναι προάγγελος ενός άλλου Πολιτισμού. 

Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται,
 ζυγόν δουλείας, ας έχωσι·
 θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία.


ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Περί Ελευθερίας, Αρετής και Τόλμης


Δρόμος της Αριστεράς 


Η φετινή επέτειος της Επανάστασης του 1821 σκιάζεται από ορισμένα μεγάλα και σκληρά γεγονότα, που ίσως δεν θέλουμε να δούμε κατάματα: 

Η δήλωση του Ερντογάν ότι το 1974 έγινε μέγα λάθος που δεν καταλήφθηκε ολόκληρη η Κύπρος, δείχνει ανάγλυφα τους στόχους και τις βλέψεις του τούρκικου επεκτατισμού. Εδώ, στη χώρα μας, οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης και οι κυβερνήτες το «διασκέδασαν», πως πρόκειται για προεκλογική δήλωση, αποκρύβοντας ότι προετοιμάζονται για τις «Πρέσπες του Αιγαίου» λίαν προσεχώς (μάλιστα επίκειται ταξίδι του κ. Μητσοτάκη στην Τουρκία τον Μάιο). 

Ο ενδοτισμός και ο νεοραγιαδισμός με υποκλίσεις υποτέλειας προς τις Πρεσβείες (της «σωστής πλευράς της Ιστορίας»), αλλά και προς τον ίδιο τον Ερντογάν, αποτελούν μια πραγματικότητα – αλλά και μια ντροπή ταυτόχρονα.

Μα δεν σταματούν εδώ οι ασχήμιες: Στον γιορτασμό της 25ης Μαρτίου αποκλείστηκε η συμμετοχή εκπροσώπων της επίσημης Ρωσίας. Ναι, η Ρωσία είναι εχθρός πλέον γιατί έτσι πρόσταξαν οι ΗΠΑ, η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ. Μπράβο στο Υπουργείο Εξωτερικών για τον αποκλεισμό αυτό… 

Η ντροπή έχει συνέχεια:
 Σε πρόταση της εκκλησίας να πραγματοποιηθούν εκδηλώσεις σε όλες τις πόλεις της χώρας στην επέτειο της εισβολής και κατάληψης της μισής Κύπρου το 1974 (συμπληρώνονται 50 χρόνια), η κυβέρνηση απάντησε αρνητικά. Μάλλον γιατί χαλάει το ελληνοτουρκικό ειδύλλιο, παρά τις προκλητικότατες δηλώσεις Ερντογάν και κορυφαίων κυβερνητικών παραγόντων της Τουρκίας.

Στη σημερινή Ελληνική πολιτεία, στο πολιτικό της σύστημα, ελλείπει προπάντων η Αρετή. Σε βαθμό σαπίσματος. Η ιδιοτέλεια των οικονομικών και πολιτικών ελίτ συμβαδίζει με το βούλιαγμα της χώρας, με την εξυπηρέτηση σχεδιασμών σε βάρος της κυριαρχίας της, με τη γενική εκποίησή της, την παράδοσή της – φτάνει αυτό να αυξάνει το πουγκί τους. Αφού δεν υπάρχει Αρετή, δεν υπάρχει ανάγκη Ελευθερίας, πού να ζητάμε και Τόλμη! Κι όλα αυτά σε αντίθεση με το βάθος και τη σημασία της Επανάστασης του 1821.

Δεν ζούμε σε εποχές ανάτασης φρονήματος, εμπέδωσης νοήματος και σκοπών. Δεν ζούμε σε εποχές με στόχους και ελπίδα. Ζούμε μάλλον σε σκοτεινή περίοδο, με νέες αποικιοποιήσεις –ακόμα και της συνείδησης– και με νέους ζουρλομανδύες για τον πληθυσμό, που έχει πλέον χάσει την ιδιότητα του πολίτη. Σκοπός να γίνουν όλοι σύγχρονοι δουλοπάροικοι, ανδράποδα με ψηφιακές πινελιές. Άλλοι υπερεπιταχυνόμενοι για να προλάβουν κάποια μορφή προσαρμογής και επιβίωσης κι άλλοι χωρίς χρόνο και ελπίδα, χωρίς αύριο. Και βροχή τα χαράτσια.
Δεν υπάρχουν τα δοσίματα και η δεκάτη; Υπάρχει ο ΦΠΑ, ο πληθωρισμός, ο ΕΝΦΙΑ, η υπερφορολόγηση-ξεζούμισμα, οι μισθοί πείνας και αναξιοπρέπειας, ο στιγματισμός της φτώχειας αντί για καταπολέμησή της, η ενοχοποίηση του λαού για όσα αναγκάζεται και υπομένει. Και από κοντά η ασυδοσία, η ατιμωρησία, το ακαταδίωκτο όλων των νέων τυράννων-υπαλλήλων, των νέων κοτζαμπάσηδων και προσκυνημένων τζακιών στους Μεγάλους, τις ΗΠΑ, την Κομισιόν και φυσικά στον νέο Σουλτάνο που οραματίζεται τη Γαλάζια Μεγάλη Πατρίδα, θεωρώντας το Αιγαίο, την Κύπρο, τη Θράκη και τα Βαλκάνια δικά του.

Θέλει Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία. 

Επειδή πρόκειται για ένα μεγάλο ιδανικό, και έχει να αντιμετωπίσει ισχυρούς εχθρούς που επιχειρούν να τη ματαιώσουν: Ένα ολόκληρο σύστημα οικονομικών και στρατιωτικών κολοσσών –συνασπισμένων ή διαιρεμένων– που στηρίζονται στο κεφάλαιο και ενδιαφέρονται μόνο για τη διαιώνιση της κυριαρχίας τους. Για τίποτε άλλο. 

Σήμερα –σε σχέση με το 1821– τα δεσμά είναι πολλαπλά, πολυεπίπεδα, και πλέκονται με γιρλάντες «ατομικής ελευθερίες», «ατομικού αυτοπροσδιορισμού». Η μετανεωτερική συνθήκη καταργεί τα όρια, το μέτρο, τις αξίες, τα νοήματα, εν τέλει τον ίδιο τον άνθρωπο ως κοινωνικό (και πολιτικό) ον. Τον θρυμματίζει, τον διαλύει, τον καταδυναστεύει, τον υποδουλώνει, ενώ τον ανακηρύσσει κέντρο του κόσμου.

Τίποτα το τρομερό σε όλα αυτά. Για όσους θέλουν να αντισταθούν στη σύγχρονη βαρβαρότητα, το μήνυμα είναι σαφές: Η απελευθέρωση, η κίνηση προς την Ελευθερία, πρέπει να είναι πιο βαθιά, πιο πλατιά, να αγκαλιάζει όλες τις όψεις της ζωής –μα όλες, και με σεβασμό– και οφείλει να είναι χειραφετητική, να προάγει την κοινωνικότητα σε έναν ανώτερο βαθμό από όσους γνωρίσαμε μέχρι σήμερα. Πρέπει να είναι προάγγελος ενός άλλου Πολιτισμού. 

Προς το παρόν, ας οπλιστούμε με Αρετή και Τόλμη!  

Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται,

 ζυγόν δουλείας, ας έχωσι·
                             
 θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία.

                               β΄
                             
 Αυτή (και ο μύθος κρύπτει νουν αληθείας) επτέρωσε τον Ίκαρον· και αν έπεσεν  ο πτερωθείς κι επνίγη  θαλασσωμένος·

                      γ΄
                            
   Αφ’ υψηλά όμως έπεσε  και απέθανεν ελεύθερος.–
                            
  Αν γένεις σφάγιον άτιμον ενός τυράννου, νόμιζε  φρικτόν τον τάφον.

Κάλβος, Ωδαί, Εις Σάμον

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/GpVtziEeVeodSb8x/
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ καί ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ

____ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ καί ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ____            

                     στήν συνάντησή του


π. Γεώργιος Μεταλληνός 



Η ένωση του Ελληνισμού με τον Χριστιανισμό. 


Η ένωση του Ελληνισμού, στα πρόσωπα των γνήσιων αναζητητών της Αλήθειας, με τον Χριστιανισμό, ως ενσάρκωση της Παναλήθειας στον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, άρχισε με τους Ελληνιστές στην Παλαιστίνη (ελληνιστές ήσαν και οι «επτά» - διάκονοι - πρβλ. τα ελληνικά ονόματα τους: Στέφανος, Νικόλαος, Τίμων, Παρμενάς, Φίλιππος, Πρόχορος, Νικάνωρ) ο σημαντικότερος από τους οποίους, από πλευράς κυρίως ελληνικής παιδείας, ήταν ο Απ. Παύλος.

Η μεγάλη συμβολή του εντοπίζεται στο γεγονός, ότι - μέσω κυρίως αυτού - ο Χριστιανισμός απέφυγε τον κίνδυνο να γίνει μια «Ιουδαϊκή αίρεση», αναδεικνυόμενος σε παγκόσμια υπόθεση, ο ίδιος δε δίκαια θα ονομασθεί «απόστολος των εθνών», ο κατεξοχήν δηλαδή απόστολος του εθνικού (ελληνικού) κόσμου. 

Από το 70 μ.Χ. (καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τον ρωμαίο αυτοκράτορα Τίτο) θα συντελεσθεί η «ελληνοποίηση» της Εκκλησίας, αφού το ελληνικό στοιχείο θα πάρει κυριολεκτικά στα χέρια του τη διοίκηση και ευθύνη των χριστιανικών κοινοτήτων...

Η ελληνική δε γλώσσα θα αποβεί το κύριο όργανο του εκκλησιαστικού κηρύγματος, σε σημείο, πού έκτοτε, να είναι αχώριστα πια μεγέθη Ελληνισμός καί Χριστιανισμός (αργότερα: Ορθοδοξία).

Ο ορός Έλληνορθοδοξία ή καλύτερα Ορθοδοξία, σημαίνει στους αιώνες αυτή την ακατάλυτη πια ένωση. Διότι, ό,τι εκλεκτό και διαχρονικό στοιχείο διέθετε ο Ελληνισμός , σώθηκε μέσα στην ένωση του με τον Χριστιανισμό, ώστε να μην υπάρχει πια Ελληνισμός έξω από τον Χριστιανισμό , παρά ως πτώση καί αποτυχία (αυτό εκφράζει η αίρεση), η αρχαιοπληξία. 

Οι εκφράσεις της Ελληνικότητας, καταξιώνονται μέσα στην εν Χριστώ ύπαρξη.

Η αυθεντική Ελληνικότητα ενσαρκώνει στοιχεία υπαρκτικά, που συνιστούν το θεμέλιο του παγκοσμίου πολιτισμού, κάθε κοινωνίας, πού θέλει να λέγεται αληθινά ανθρώπινη, δηλαδή πολιτισμένη. Αυτά τα στοιχεία προσέλαβε ο Χριστιανισμός, αφού ο Χριστός δεν «ήλθε καταλύσαι, αλλά πληρώσαι» (Ματθ. 5,17), τα ενσωμάτωσε στη δική του ύπαρξη, μεταβάλλοντας τα σε θεία ζωή. 

Σάββατο 23 Μαρτίου 2024

«Οι τρεις πειρασμοί του Χριστού, ο Ιεροεξεταστής του Ντοστογιέφσκι και η ψυχική νέκρωση».


 Ο ΜΕΓΑΣ ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΗΣ 

από Παπαθανασίου Ν. Θανάση 

Από την συνάντηση του "Επιμορφωτικού Κύκλου" της Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αθήνας, Τετάρτη 20-3-2024.

«Οι τρεις πειρασμοί του Χριστού, ο Ιεροεξεταστής του Ντοστογιέφσκι και η ψυχική νέκρωση».

Με ιχνηλάτη τον ομιλητή κι. Δημήτρη Κυριαζή (ψυχίατρο, παιδοψυχίατρο, ψυχαναλυτή) προχωρήσαμε στην δύσβατη ενδοχώρα της ανθρώπινης ύπαρξης, του τραγικού της στοιχείου και της αναμέτρησής της με την απελευθερωτική πίστη. Αναμέτρησης που μπορεί να είναι και μαρτυρική και λυτρωτική.

Κινήσεις ελέγχου των κοινωνιών είτε στο δημόσιο , είτε στον ιδιωτικό τους χώρο.





Ο καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, αρθρογράφος και συγγραφέας, Δημοσθένης Δαββέτας, με αφορμή την πρόσφατη γαλλική νομοθεσία, για ποινικοποίηση ακόμη και των ιδιωτικών συζητήσεων με πρόσχημα την προστασία της διαφορετικότητας, με θεσμοθέτηση της καταγγελίας και μίας διατύπωσης σε χώρους ιδιωτικής σφαίρας, αναλύει γιατί οι κινήσεις ελέγχου των κοινωνιών είτε στο δημόσιο , είτε στον ιδιωτικό τους χώρο, στόχο έχουν την προσαρμογή όλων σε μια νέα κανονικότητα, για την οποία ακόμη και η οικονομία πολέμου έχει επιστρέψει στη δημόσια ατζέντα , περίπου με την μορφή "θεολογίας" του πολέμου , κάθε μορφής .

Αγία Δύναμη, το εκκλησάκι που τροφοδοτούσε με μπαρούτι την Επανάσταση του 1821

🇬🇷 Αγία Δύναμη, το εκκλησάκι που τροφοδοτούσε με μπαρούτι την Επανάσταση του 1821





Το πετρόχτιστο εκκλησάκι στη Μητροπόλεως που είναι στριμωγμένο ανάμεσα σε κολώνες, κάποτε μύριζε μπαρούτι και στην υπόγεια κρύπτη του δούλευε ο άνθρωπος-κλειδί για τη στήριξη του Αγώνα στην Αττική.
ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΛΑΔΗΣ 14 ΙΟΥΝ 2023
Μερικά σαββατοκύριακα, θα τύχει η πόρτα του να είναι ανοιχτή, αλλά και πάλι χιλιάδες κόσμου μάλλον θα προσπεράσουν χωρίς να δείξουν ίχνος ενδιαφέροντος: το εκκλησάκι αυτό βρίσκεται λίγα μέτρα μακριά από τον μεγαλοπρεπή ναό της Μητροπόλεως και έτσι που έχει στριμωχτεί ανάμεσα στις κολώνες στήριξης του διπλανού ξενοδοχείου, σαν να το έχει καταβροχθίσει η ασυνείδητη οικοδόμηση, κανείς δεν μπορεί να υποψιαστεί την ιστορικότητα του μνημείου, ούτε τους μύθους που έχει γεννήσει στο πέρασμα των αιώνων για τις υπόγειες στοές που κρύβονται κάτω από το υπέδαφος του ναού.

Στη συμβολή των οδών Μητροπόλεως και Πεντέλης, στη συνοικία Ροδακιό, όπως λέγανε κάποτε, ο ναΐσκος της Αγίας Δύναμης, προστάτιδας των «επίτοκων γυναικών», διαδόθηκε από στόμα σε στόμα στα 90s-00s, όταν «αποκαλυπτικά» και κατά βάση ατεκμηρίωτα βιβλία συμπεριέλαβαν το εκκλησάκι στα σημεία ενδιαφέροντος της υπόγειας Αθήνας, λέγοντας ότι υπόγειοι δρόμοι το συνδέουν με την Πεντέλη και την Καισαριανή.

Τίποτα απ’ αυτά δεν επιβεβαιώθηκε από τους σπηλαιολόγους που κατέβηκαν μεταγενέστερα στην κρύπτη της εκκλησίας για καταγραφή, αλλά –όπως ισχύει σχεδόν σε κάθε κεφάλαιο που αφορά την υπόγεια Αθήνα– ο μύθος περιλαμβάνει και ένα μερίδιο αλήθειας: πράγματι, υπάρχει μεγάλος υπόγειος χώρος κάτω απ’ την Αγία Δύναμη, σε βάθος 15 μέτρων, και μάλιστα χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον την περίοδο της Τουρκοκρατίας, φτιάχνοντας πολεμοφόδια κρυφά για το μέτωπο της Επανάστασης. Και σύνδεση με την Πεντέλη υπάρχει, αλλά όχι γεωγραφική.

Η αλήθεια για το υπόγειο της Αγίας Δύναμης

Κάτω από την Αγία Τράπεζα του ναού, υπάρχει μια σκάλα που κατεβαίνει στα έγκατα του κτιρίου. Όπως αναφέρει το σχετικό λήμμα του αθηναϊκού οδηγού των Θανάση Γιοχάλα και Τόνιας Καφετζάκη, το κτίριο επικοινωνούσε υπόγεια με την παρακείμενη οικία του Ιησουίτη μοναχού Φραγκίσκου και για χρόνια ήταν γνωστό ότι στο υπόγειο αυτό παράγονταν φυσίγγια.

Οι Μαρξ και Ένγκελς για την επανάσταση του 182127/03/2018




Γράφει η Βασιλική Σιούτη –



Πώς αντιμετώπιζαν οι Κάρολος Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς το Ανατολικό Ζήτημα πριν την ελληνική επανάσταση και ποιος, κατά τους ίδιους, υποκίνησε τους Έλληνες να εξεγερθούν; Μια σειρά από δημοσιογραφικά άρθρα και ένα μέρος από την αλληλογραφία των δύο πολιτικών φιλοσόφων, είναι αρκετά ώστε να προσεγγίσουμε τις θέσεις τους, αλλά και για να αποκαλυφθεί ότι το πιο πάνω ζήτημα βασάνιζε αρκετά τον Μαρξ, ώστε να ζητάει τη βοήθεια του Ένγκελς.


«Μέχρι την Ελληνική εξέγερση, η Τουρκία ήταν από όλες τις απόψεις terra incognita και οι συνήθεις ιδέες του κόσμου γι’ αυτή στηρίζονταν περισσότερο στα παραμύθια από τις “Χίλιες και μία νύχτες” παρά στα οποιαδήποτε ιστορικά γεγονότα…» έγραφε τον Απρίλιο του 1853 στη New York Daily Tribune ο Ένγκελς με τη δημοσιογραφική του ιδιότητα.

Μερικά χρόνια νωρίτερα, αναφερόμενος και πάλι στην ελληνική επανάσταση του 1821, στην εφημερίδα The Northern Star, έγραφε για την Ιερή Συμμαχία ότι υποστήριζε «ακόμα και το δικαίωμα του μεγάλου Τούρκου να κρεμάει και να κομματιάζει τους Έλληνες υπηκόους, αλλά η περίπτωση αυτή ήταν πολύ χτυπητή και οι Έλληνες πήραν την άδεια να ξεγλιστρήσουν από τον τουρκικό ζυγό».

40 χρόνια άρθρα για την Ελλάδα


Τα άγνωστα σε πολλούς κείμενα του Μαρξ και του Ένγκελς για την Ελλάδα, την Τουρκία και το Ανατολικό Ζήτημα, γράφτηκαν σε ένα διάστημα περίπου 40 ετών. Πρόκειται κυρίως για δημοσιογραφικά άρθρα του Μαρξ, τα οποία δημοσιεύθηκαν σε διάφορες εφημερίδες της Δύσης. Επίσης πρόκειται και για κείμενα αλληλογραφίας με τον Ένγκελς).

ΑΝΤΙΒΑΡΟ - Φάκελος: Επανάσταση 1821




Φάκελος: Επανάσταση 1821

Περιεχόμενα του αφιερώματος στην Ελληνική Επανάσταση 1821 – 25 Μαρτίου 1821Βίντεο αντίκρουσης με πληθώρα στοιχείων και παραπομπών σε ιστορικές πηγές

Άρθρα στο Αντίβαρο κάτω από το θέμα της Ελληνικής Επανάστασης 1821

Άρθρα από το «παλιό Αντίβαρο»

Άρθρα – απαντήσεις στη σειρά εκπομπών του ΣΚΑΙ «1821»

Πλούσιος κατάλογος με ντοκουμέντα, φωτογραφίες, πίνακες, σημαίες, μνημεία, αρχειακό υλικό από τη βιβλιοθήκη του Αντίβαρου

Δωρεάν βιβλία και απομνημονεύματα Αγωνιστών του 1821 και άλλα σχετικά βιβλία

Ειδικό αφιέρωμα στο Κρυφό Σχολειό (ιστοχώρος, ετικέτα άρθρων)
45 πηγές για την 25η Μαρτίου, την σύνδεση με τον Ευαγγελισμό και τον π.Π. Γερμανό



Δωρεάν βιβλία για την Επανάσταση του 1821


Απομνημονεύματα Αγωνιστών