Ο Μιχάλης με τις ιδεολογικοπολιτικές του επεξεργασίες, μας πλούτισε με πολλά αναλυτικά εργαλεία. Τον αντιιμπεριαλισμό, τον περιφερειακό διεθνισμό, το εθνικό ζήτημα και την άρρηκτη σχέση του με το κοινωνικό, την θεωρία της εξάρτησης και πως αυτή βρίσκει εφαρμογή στην ελληνική πραγματικότητα.
Μας γνώρισε τον Σαμίρ Αμίν, τον Πωλ Σουήζη, τον Πωλ Μπάραν, τον Αντρέ Γκούντερ Φρανκ, αλλά και τους Έλληνες, τον Κωνσταντίνο Καραβίδα, τον Κώστα Βεργόπουλο, τον Σπυρίδωνα Βρυώνη, τον Περικλή Ροδάκη, τον Νικόλαο Σβορώνο, τον Νίκο Ψυρούκη και άλλους πολλούς.
Μέσα από τη δική του κρυστάλλινη ματιά αντικρίσαμε και γνωρίσαμε τη ρατσιστική φύση του κεμαλοϊσλαμιστικού τουρκικού κράτους. Το νέο Ανατολικό Ζήτημα. Το τουρκικό πρόβλημα. Αυτός μας έκανε φίλους με τους ιστορικούς λαούς της Μικράς Ασίας. Τους Αρμένιους, τους Ασσύριους, τους Κούρδους. Τους Κύπριους αδερφούς μας. Μέχρι την τελευταία στιγμή οργάνωνε διεθνή εκστρατεία για την απελευθέρωση του πατέρα της Δημοκρατίας στη Μικρά Ασία, του Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Έγραφε ο Μιχάλης: «Για να κατέχεται η Ελλάδα από τους Έλληνες ειρηνικά και με όποιο κοινωνικό σύστημα αυτοί επιλέγουν, πρέπει η Ανατολική Μεσόγειος να ανήκει στους Λαούς της. Σε αυτούς τους Λαούς που η διαδρομή, η προσφορά τους στην Ιστορία και τον ανθρώπινο πολιτισμό άρχισε πριν από αυτή των ευρωπαϊκών λαών».
Η αναγνώριση και διεθνοποίηση της Ποντιακής Γενοκτονίας είναι αποκλειστικά δικό του έργο. Αν δεν υπήρχε ο Μιχάλης, οι Πόντιοι θα ήταν γνωστοί μόνο μέσα από τους πολιτιστικούς συλλόγους και τα ρατσιστικά ανέκδοτα του Αθηναϊσμού.
Το Σχέδιο του για μια Ανεξάρτητη, Πολυκεντρική Ελλάδα, στόχευε στην ενσωμάτωση των Ελληνικών Περιφερειών στο ελλαδικό κράτος. Δικό του έργο είναι η Εγνατία και η Ιόνια Οδός. Αγωνίστηκε για τον Ελληνικό Σιδηρόδρομο. Όταν προσπαθούσε να ενώσει τους Έλληνες, κάποιοι ¨εκσυγχρονιστές¨ ένωναν τη Δάφνη με τα Σεπόλια.
Δική του ήταν η πρόταση νόμου για «Ίδρυση της Ρωμανίας ως νέας πόλης στη Θράκη»*, που ψηφίστηκε με συντριπτική πλειοψηφία από το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Την απόφαση αυτή κατάργησε ένας μικροσκοπικός ένοικος του Μαξίμου. Αυτός που εν ονόματι του δήθεν ¨εκσυγχρονισμού¨ μας προέτρεπε να κόψουμε τις ελιές.
Με την ιστορική του παρέμβαση στο τέταρτο συνέδριο του ΠΑ.ΣΟ.Κ μίλησε για την περιφερειακή ανασυγκρότηση του κράτους, για την κοινωνικο-οικονομική ενσωμάτωση κέντρου-περιφέρειας και προέβλεψε ότι αν δεν γίνουν αυτά η Ελλάδα θα γίνει βιλαέτι της Τουρκίας, ή ένα γερμανικό κρατίδιο (Land). Μέσω αυτής της ομιλίας και της ευρείας μετάδοσης της από το διαδίκτυο τον γνώρισε η Ελληνική νεολαία. Όταν η κομματική γραφειοκρατία μετέτρεψε το ΠΑ.ΣΟ.Κ σε κόμμα-κράτος, ίδρυσε τη Δημοκρατική Περιφερειακή Ένωση (ΔΗ.Π.Ε). Η διακήρυξή της ΔΗ.Π.Ε είναι το δεύτερο σημαντικό πολιτικό κείμενο της μεταπολίτευσης, μετά τη διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Όσοι συμμετείχαμε σ΄ εκείνο το εγχείρημα, γνωρίσαμε την αυθαιρεσία, τη βία, τους εκβιασμούς του κομματικού κράτους. Οι περισσότεροι δεν άντεξαν και επέστρεψαν στα κομματικά μαντριά, ανταλλάσοντας αυτή τους τη στάση με μια βουλευτική έδρα, ή με μια ανώτερη κρατική θέση. Αυτός όμως συνέχισε τη δικιά του ανηφορική πορεία και έτσι βγήκε από αυτό τον ιστορικό κύκλο πολιτικά και ηθικά δικαιωμένος.
Είχε πλήρη επίγνωση της κρίσης της πολιτικής. Της δολοφονίας της όπως την αποκαλούσε.
Πίστευε όμως στην αναγέννησή της. Γνώριζε ότι τα πολιτικά κινήματα είναι έκφραση των μορφωτικών κινημάτων, των προγραμμάτων, των ιδεών. Διεκήρυττε ότι η πολιτική είναι καταρχήν Λόγος, Εκκλησία του Δήμου, Αγορά. Είναι Μνήμη, Σχέδιο, Όραμα. Δεν μπορείς να ασκείς πολιτική αν αγνοείς την ύπαιθρο, τις πόλεις, το εργοστάσιο, το πανεπιστήμιο, τους τόπους και τις περιφέρειες.
Η ανάκτηση της περιφερειακής μας ταυτότητας ήταν γι΄αυτόν σημαντικό πολιτικό και αναπτυξιακό εργαλείο. Μέσα από την Μακεδονικότητα, την Ελληνικότητα, την Οικουμενικότητα προέκυψε και η πρότασή του για την ονομασία των Σκοπίων σε «Δημοκρατία της Κεντρικής Βαλκανικής», ενάντια στην επαίσχυντη συμφωνία των Πρεσπών που υπέγραψε ο εθνομηδενιστικός ΣΥ.ΡΙΖ.Α και εφαρμόζει κατά γράμμα η νεοφιλελεύθερη Ν.Δ.
