".... Το στρατηγικό αίτημα για τα πολιτικά πράγματα της χώρας δεν είναι η ανασύσταση μιας Αριστεράς γνήσιας, πατριωτικής, ανατρεπτικής ή ότι άλλο. Γιατί απέχουμε πάρα πολύ –σε όλα τα επίπεδα– από το να δημιουργηθεί ένας δευτερογενής μετωπικός χώρος ο οποίος θα προκύψει –όπως γινόταν πάντα– από την επιρροή πρωτογενών αυθεντικών υποκειμένων, αφού κι αυτά δεν υπάρχουν σήμερα. Το στρατηγικό είναι η διαμόρφωση μιας σοσιαλιστικής στοχοθεσίας και προοπτικής (δηλαδή ούτε καν κόμματος, κινήματος ή πόλου) μέσα από την απαίτηση για ένα σχέδιο εθνικής κυριαρχίας. Μια «μη αριστερή Αριστερά» λοιπόν σε στρατηγικό βάθος, που θα στηρίζεται στην αξεδιάλυτη ενότητα του εθνικού και του ταξικού στοιχείου, που θα κινείται στην προοπτική ενός εθνικού και κοινωνικού κινήματος και για την συγκρότηση ενός πολιτικού κινήματος.
Τα νέα σχήματα που παρουσιάστηκαν δεν είναι ίδια και δεν πρέπει να τσουβαλιάζονται σε μια κατηγορία (π.χ. ακροδεξιά, φασίστες ή αντισυστημικοί). Άλλο είναι η Πλεύση Ελευθερίας, άλλο η Νίκη, άλλο η Ελληνική Λύση και άλλο οι Σπαρτιάτες (Κασιδιάρης), ένας κατεξοχήν φασιστικός σχηματισμός. Μέσα από το τσουβάλιασμα διαφορετικών καταστάσεων ηγεμονεύει η μεταμοντέρνα, παγκοσμιοποιητική, κορέκτ οπτική, αριστερή ή μη. Το επιχείρημα της ώσμωσης μεταξύ των εκλογικών βάσεων ανάμεσα στα κόμματα αυτά, ισχύει μέσα στα όριά του. Στην Ευρώπη αλλά και στην περίπτωση της Χ.Α. στη χώρα μας, η διείσδυση γινόταν κυρίως στις λαϊκές συνοικίες και άρα στην παραδοσιακή εκλογική βάση των κομμουνιστικών και αριστερών κομμάτων. Επί της ουσίας είναι διείσδυση στην ακατέργαστη οργή την οποία πλέον δεν μπορούν να εμπνεύσουν οι άνευροι του «συνταγματικού τόξου»..."
