Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΝΙΚΟΛΑΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΝΙΚΟΛΑΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 26 Μαΐου 2019

Μια σταγόνα ιστορίας στο παλιό κέντρο της Αθήνας

Μια σταγόνα ιστορίας στο κέντρο της Αθήνας

200 χρόνια μετά την Επανάσταση του ’21, ένα «οικόπεδο» θυμάται…
Του Νικόλα Δημητριάδη
ιστορικού, σκιτσογράφου, υποψήφιου δημ. Συμβούλου με τον συνδυασμό του Γ. Καραμπελιά «Αθήνα για την Ελλάδα»

Βγαίνοντας από τον σταθμό του μετρό στο Μοναστηράκι, στην οδό Άρεως, αντικρύζουμε το τζαμί του Τζισταράκη και μια αρχαίεα κιονοστοιχεία. Πρόκειται για τη βιβλιοθήκη του Αδριανού, που δώρισε στην αρχαία Αθήνα ο Ρωμαίος αυτός αυτοκράτορας, σε εκείνη τη μακρινή εποχή που οι τότε «Μεγάλες Δυνάμεις», από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μέχρι το Βασίλειο της Περγάμου, διαγωνίζοντας για το ποια θα προικίσει την Αθήνα με τα λαμπρότερα κτήρια.
Τον 3ο αιώνα μ.Χ., με τις επιδρομές των Ερούλων (ενός βαρβαρικού γερμανικού φύλου), η Αθήνα καταστρέφεται. Η βιβλιοθήκη ενσωματώνεται στα τείχη της πόλης και το προαύλιό της υποδέχεται τις λειτουργίες της αρχαίας Αγοράς που είχε ερειπωθεί. Το πολεοδομικό αυτό τετράγωνο, ανάμεσα στις σημερινές οδούς Άρεως και Αιόλου, όπως το οριοθετούσαν τα ερείπια της βιβλιοθήκης, αποτέλεσε στη συνέχεια το κέντρο της πόλης για τα επόμενα… 1600 περίπου χρόνια, τόσο στα βυζαντινά χρόνια όσο και στην Τουρκοκρατία.

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016

Η κοινωνική σημασία της Επανάστασης του 1821


1821hatz

Η κοινωνική σημασία της Επανάστασης του 1821

Του Νικόλα Δημητριάδη
Εδώ και κάποια χρόνια, τέτοιες μέρες, στην επέτειο του ’21, έχει καθιερωθεί από τον πνευματικό κόσμο της χώρας μας ένα ιδιότυπο ιβέντ: Βγαίνουν οι διανοούμενοί μας –κυρίως οι ιστορικοί– και κάνουν διαγωνισμό ποιος θα πει την πιο μεγαλοφυή αρλούμπα. Κορδώνονται κιόλας ότι λένε τάχα μου πολύ σπουδαία πράματα, κι ας γελάει ο κόσμος. Δεν τους νοιάζει – έχουν μάθει, άλλωστε, να περιφρονούν την «πλέμπα» και τον αγράμματο, λούμπεν, οπισθοδρομικό «λαουτζίκο».
1821d

Έτσι, άλλοι λένε ότι το 1821 ήταν ένα ευρωπαϊκό γεγονός, όπου οι άξεστοι ανατολίτες μπουρτζόβλαχοι Έλληνες αποφάσισαν να μοιάσουν στους Ευρωπαίους, για να εκσυγχρονιστούν και να γίνουν άνθρωποι. Άλλοι λένε ότι δεν υπήρχαν τότε Έλληνες αλλά περιφερόμενοι τσομπαναραίοι χωρίς εθνική ταυτότητα, ενώ την ελληνική ταυτότητα την κατασκεύασαν οι αστοί διανοούμενοι και την επέβαλε το σύγχρονο κράτος με το ζόρι. Άλλοι λένε ότι οι κλεφταρματωλοί θέλανε απλώς μερίδιο από τη φορολογία και τα σπάσανε με τους πασάδες στη μοιρασιά.  Άλλοι, πάλι, βρίσκουν λανθασμένη ενέργεια την Επανάσταση και πιστεύουν ότι θα ήμασταν καλλίτερα αν παραμέναμε ραγιάδες (Όπως και σήμερα, που πολλοί προτιμούν να γίνουμε ξανά μια επαρχία στη σύγχρονη οθωμανική αυτοκρατορία του Ερντογάν, μήπως εξασφαλίσουν έτσι τη θεσούλα και το πορτοφόλι τους).

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015

Αμέρικα!

Ο μικρός Αλέξης και ο μεγάλος Πάνος στη χώρα των μεγάλων ευκαιριών!

Η «Ψωροκώσταινα» ξετρύπωσε και σας παρουσιάζει όλους τους νέους φίλους που έκανε ο μικρός Αλέξης στο πρόσφατο ταξείδι τους στις Η.Π.Α. Ας τους καλωσορίσουμε!

Amerika900b

ΠΗΓΗ:http://psorokostena.gr/

Κυριακή 1 Ιουνίου 2014

Tο λάιφ στάιλ της μοντέρνας ξενιτιάς

του Νικόλα Δημητριάδη, από το περιοδικό Άρδην, τ. 96, Μάρτιος – Μάιος 2014


Έτσι που τη ζωή σου ρήµαξες

εδώ στην κώχη τούτη την µικρή,

σ’ όλην την γη την χάλασες.

Κ. Π. Καβάφης, H Πόλις, 1910



Aν θέλαμε να αναζητήσουμε την κύρια ψυχολογική παθογένεια που γεννάει η σύγχρονη κοινωνία, αυτή θα ήταν η γενικευμένη ανασφάλεια, που εντοπίζεται σε πολλούς τομείς της καθημερινής ζωής και εκδηλώνεται με ποικίλα συμπτώματα. Κυριαρχεί ο φόβος, η αβεβαιότητα, ο μηδενισμός, η έλλειψη οιουδήποτε οράματος. Δεν πρόκειται για ένα παροδικό φαινόμενο ή μια «κατασκευασμένη» φαντασίωση, αλλά για ένα δομικό χαρακτηριστικό της εποχής μας, που διαρκώς διογκώνεται, καθώς εξαλείφονται οι προϋποθέσεις και οι σταθερές της συλλογικής ζωής, που διατηρούσαν επί δεκαετίες την κοινωνική συνοχή.

Οι ανάγκες της παγκοσμιοποιημένης και ολοένα και πιο ανεξέλεγκτης σφαίρας της οικονομίας επιτάσσουν τη διαμόρφωση ενός νέου τύπου ανθρώπου, ικανού να υποφέρει τη μορφή που λαμβάνει η εργασία σήμερα: ελαστική και περιστασιακή απασχόληση και διαρκής αλλαγή συνθηκών, αντικειμένου, χώρου και τόπου εργασίας, χωρίς καμία εξασφάλιση για το μέλλον. Το εργασιακό αυτό μοντέλο δεν μπορεί να εφαρμοστεί χωρίς μια παράλληλη μετάλλαξη των εργαζομένων, που φαντάζει ανθρωπολογικά αδύνατη: τη διαμόρφωση ενός «πλήθους» ατόμων, πλήρως εξατομικευμένων, χωρίς συλλογική ταυτότητα, με ρευστούς και χαλαρούς κοινωνικούς και προσωπικούς δεσμούς, πρόθυμων να κινούνται διαρκώς σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον, χωρίς σταθερά σημεία αναφοράς.