Είμαι ολιγογράφος.
Έχω γράψει 320 ποιήματα.
Τα μισά είναι δύο στίχοι το καθένα.
Άντε τώρα εσύ να χτίσεις
ποιητικό έργο με δύο στιχάκια...
Κάποτε είχαν γράψει σε τοίχο
ένα δικό μου ποίημα,
απ' αυτά τα μικρά που έχω γράψει:
''Τα πρόβατα απήργησαν.
Ζητούν καλύτερες συνθήκες σφαγής''
- Χαρήκατε;
- Τι να χαρώ; Δε βαριέσαι...
Τα ποιήματα είναι για να κυκλοφορούν.
- Είστε 75 χρονών.
Θυμάστε τον εαυτό σας στα 15;
- Πώς δεν τον θυμάμαι!
Δεκατεσσάρων χρονών
άρχισα να γράφω ημερολόγιο,
το οποίο κρατώ καθημερινά
μέχρι και σήμερα.
- Ήσασταν παιδί συνεσταλμένο;
- Πάρα πολύ συνεσταλμένο.
- Είχατε επίγνωση
της ομοφυλοφιλίας σας;
- Ναι, βέβαια. Δεν τολμούσα
φυσικά να το πω σε κανέναν.
Ήταν ''Η επιθυμία που δεν τολμά να πει
τ' όνομά της'' - έτσι το λέγαν οι παλιοί.
Το ένιωθα όμως. Το ζούσα.
Δεν είχα απλώς επίγνωση αλλά επιμονή.
- Και δεν ερχόταν αυτό
σε ισχυρή κόντρα με το κατηχητικό;
- Εγώ μπορεί να ήμουν στο κατηχητικό,
αλλά την ίδια στιγμή μπορεί να ήμουν
και εντελώς αντίθετος με το κατηχητικό.
Στο κατηχητικό πήγα εννέα χρονών.
Η μαμά μου με έστειλε εκεί
για να πάρω μερικά μαθήματα ηθικής.
Αργότερα όμως εγώ το πήρα πολύ ζεστά
και η μάνα μου ενοχλούνταν:
''Είπαμε να πας στα κατηχητικά αλλά
όχι και να είσαι με το σταυρό στο χέρι!''
Λίγο αργότερα, το '41 - '42,
ήμασταν από τις πρώτες οικογένειες