Πρωτοποριακό για την εποχή του το αρχαίο θέατρο Μεσσήνης

Το αρχαίο θέατρο της Μεσσήνης, και μαζί του τα θέατρα της Μεγαλόπολης και της Σπάρτης, ήταν πολύ περισσότερο εντυπωσιακά από όσο πιστεύουμε. Μέρη της ξύλινης σκηνής τους μπορούσαν να μετακινηθούν και, μαζί με αυτά, και τα σκηνικά, τα οποία είχαν ξύλινα πλαίσια. Με οδηγό την ανασκαφή του Πέτρου Θέμελη στην αρχαία Μεσσήνη, ο ερευνητής Ryuichi Yoshitake από το ιαπωνικό πανεπιστήμιο Kumamoto, «ξαναστήνει» το σκηνικό οικοδόμημα του θεάτρου. Τα αποτελέσματα της έρευνάς του εντυπωσίασαν τόσο, ώστε να αναπαραχθούν από εφημερίδες και επιστημονικές ιστοσελίδες όπως η Daily Mail και το EurekAlert.

Η μεγαλύτερη έκπληξη ήταν οι λίθινες «ράγιες» που αποκαλύφθηκαν κοντά στο προσκήνιο και τη σκηνή. Μελετώντας αυτούς τους στενούς αγωγούς, που είχαν τοποθετηθεί για να καταστήσουν εφικτή την κίνηση τροχοφόρων μεταφοράς, ο μελετητής και οι συνεργάτες του, κατέληξαν στο συμπέρασμα πως το προσκήνιο και το μονώροφο στην αρχή σκηνικό οικοδόμημα, μπορούσαν επίσης να μετακινηθούν, ήταν δηλαδή φορητά. Μαζί τους, μετακινούνταν και τα σκηνικά, τα οποία ήταν επίπεδοι «πίνακες» σε ξύλινα τελάρα. Ο χώρος του προσκηνίου χρησιμοποιούνταν και για να εμφανίζονται εκεί οι ηθοποιοί σε υψηλότερο επίπεδο από της ορχήστρας (ο χώρος όπου δινόταν η παράσταση). Το σκηνικό οικοδόμημα λειτουργούσε και ως αποθηκευτικός χώρος και ως χώρος βεστιαρίου.

Αρχές Αγιογραφίας - θεολογική ανάλυση της εικόνας της Θεοτόκου (κείμενο+βίντεο)

Βασικές αρχές της Αγιογραφίας και ανάλυση 

της θεολογίας της εικόνας της Θεοτόκου.

π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου

Δρ. Θεολογίας και Οικονομικών

Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του πρωτοπρεσβύτερου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, στα πλαίσια των μαθημάτων Αγιογραφίας των Αγίων Εικόνων της Ορθοδοξίας μας, που έγινε την Παρασκευή, 04-11-2005. (κείμενο και βίντεο) (κατεβάστε την (click to download)) (floga.gr)

Μάθημα 1ο

Στην αρχή των μαθημάτων μας θα κάνουμε ένα εικοσάλεπτο το οποίο θα το λέμε «θεολογία της εικόνας», γιατί η θεολογία της εικόνας είναι πάρα πολύ ουσιαστική για να ξέρουμε πώς θα αγιογραφούμε. Δεν περιγράφουμε απλώς γεγονότα και τα αποτυπώνουμε όπως μας ήρθε στο μυαλό. Η κάθε γραμμή που κάνουμε και χαράσσουμε είναι μια θεολογία, γιατί στην εικόνα ξεδιπλώνεται όλη η θεολογία των Πατέρων.

Η Εκκλησία μας, για δυνατότητα μελέτης που έχουμε για τα γεγονότα τα οποία περιγράφονται στο έργο της θείας οικονομίας, έχει την Αγία Γραφή η οποία μας λέει τα γεγονότα, έχει τους Πατέρες που ερμηνεύουν αυτά τα γεγονότα, έχει τους ύμνους της Εκκλησίας μας που ερμηνεύουν και εκείνοι τα γεγονότα - είναι μια ερμηνεία του κειμένου οι ύμνοι- και έχει και τις εικόνες που είναι και αυτές μια ερμηνεία δια της γραφικής τέχνης. Άρα για να κάνω ερμηνεία, όπως κάνουν οι Πατέρες της Εκκλησίας για να μπορούν να ερμηνεύσουν την Αγία Γραφή, πρέπει ο αγιογράφος να είναι άνθρωπος φωτισμένος, να μετέχει στα γεγονότα της Εκκλησίας και να ξέρει την Γραφή.

Είναι μια διδασκαλία που μετέχει σε μια γλώσσα ειδική που είναι η γλώσσα της Αγίας Γραφής. Έτσι λοιπόν ο αγιογράφος πρέπει να ξέρει την ερμηνευτική της Εκκλησίας σε όλα τα γεγονότα για να μπορεί να αποτυπώσει πάνω στην εικόνα την θεολογία που αποτυπώνεται μέσα στην Γραφή και τους Πατέρες της Εκκλησίας μας.

Η ανάπτυξη της καταστροφής

Του Περικλή Κοροβέση

Στη δεκαετία του 1980 ο ανεπτυγμένος κόσμος μάθαινε έκπληκτος για ένα άγνωστο κράτος, το νησί Ναούρου, με προκλητικό πλούτο, συγκρίσιμο μόνο με το σημερινό Ντουμπάι.

Υπερπολυτελή αυτοκίνητα, ο αρχηγός της αστυνομίας είχε μια Λαμποργκίνι, μοτοσικλέτες μεγάλου κυβισμού, ιδιόκτητα ελικόπτερα για ρομαντικές βόλτες και άφθονα ταχύπλοα και γιοτ.

Το νησί αυτό είχε ονομαστεί από τους Ευρωπαίους επισκέπτες του «Νησί της Ευτυχίας», γιατί ήταν ένας πραγματικός παράδεισος, πριν βέβαια από την ανάπτυξή του.

Μια τροπική όαση με κοκοφοίνικες και πλούσια παραγωγή σε μπανάνες, μάνγκο και άλλα τροπικά φρούτα. Η γη ήταν εξαιρετικά γόνιμη και απέδιδε πλούσιες σοδειές. Το νησί είχε πλήρη αυτάρκεια. Άφθονο ήταν το κυνήγι και το ψάρεμα. Τα σπίτια ήταν καλύβες αχυρένιες, φτιαγμένες με τέτοια δεξιοτεχνία που άντεχαν σε όλα τα ακραία καιρικά φαινόμενα. Ζεστές τον χειμώνα, δροσερές το καλοκαίρι.

Δεν υπήρχαν αρρώστιες και οι άνθρωποι πέθαιναν από βαθιά γεράματα. Ολα αυτά πριν από την ανάπτυξη.

Το νησί αυτό έχει εμβαδόν μόλις 21 τετραγωνικά χιλιόμετρα και οι κάτοικοί του δεν ξεπερνούν τους 10.000.

Είναι ανεξάρτητο κράτος αλλά προτεκτοράτο της Αυστραλίας. Γι’ αυτό και δεν έχει στρατό. Την άμυνά του την έχει αναλάβει η Αυστραλία. Έχει μόνο αστυνομία, που διαθέτει 50 υπαλλήλους.

Τι συνέβη και το νησί αυτό έγινε τόσο πλούσιο; Υπήρχε εκεί αμιγής φωσφορίτης, ένα πολύτιμο γεωργικό λίπασμα. Και οι εταιρείες εξόρυξης επένδυσαν.

Το νησί άρχισε να αναπτύσσεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα και παράλληλα αυτοκτονούσε. Αυτός ο παράδεισος αποψιλώθηκε ολοσχερώς και έγινε ένα σουρωτήρι, ένα νεκρό κέλυφος ακατοίκητο και άγονο.

Οι κάτοικοι μεταφέρθηκαν στα παράλια, σε μοντέρνες πολυκατοικίες όπου όλα τα δωμάτια είχαν κλιματισμό. Ολα τα τρόφιμα έρχονταν επεξεργασμένα και κανείς δεν μαγείρευε.

Αποτέλεσμα, οι κάτοικοι να γίνουν υπέρβαροι και διαβητικοί και ο μέσος όρος ζωής πολύ χαμηλός. Και όταν εξαντλήθηκαν τα κοιτάσματα του φωσφορίτη και έμειναν χωρίς εισόδημα, δημιούργησαν ένα ταμείο για να επενδύσουν σε ακίνητα στην Αυστραλία και στη Χαβάη. Και έπαθαν καταστροφή...

Γαλακτοβιομηχανία ΕΒΟΛ. Λέμε όχι στα Lidl!

Γαλακτοβιομηχανία ΕΒΟΛ
Λέμε όχι στα Lidl!

Ομόφωνα αποφασίστηκε κατά τη χθεσινή έκτακτη γενική συνέλευση του Α.Σ. Βόλου, η διακοπή της συνεργασίας της ΕΒΟΛ με την αλυσίδα εκπτωτικών σούπερ-μάρκετ Lidl Ελλάς.

Σε ανακοίνωση που εξέδωσε αναφέρονται τα εξής:

«Πραγματοποιήθηκε χθες στα γραφεία της Γαλακτοβιομηχανίας ΕΒΟΛ, όπως είχε ήδη αναγγελθεί, έκτακτη, διευρυμένη και πολυπληθής συγκέντρωση, ανάμεσα σε Κτηνοτρόφους και Αγρότες της περιοχής μας, αλλά και σε μέλη και εργαζομένους του Α.Σ. Βόλου.

Μοναδικό θέμα συζήτησης το μείζον ζήτημα που έχει δημιουργηθεί με την γερμανικών συμφερόντων αλυσίδα LIDL, λόγω της απαράδεκτης και απαξιωτικής αντιμετώπισης της απέναντι στα τοπικά συνεταιριστικά προϊόντα, που εκδηλώνεται κυρίαρχα με την μη τοποθέτηση τους στα ράφια των καταστημάτων της.

Ειδικότερα αναφέρθηκαν στο ότι έρχονται στον τόπο μας, δραστηριοποιούνται, αποκτούν κέρδη και απαξιώνουν τα τοπικά προϊόντα. Έχουν στα ράφια τους 3.000 κωδικούς και δεν τοποθετούν 50 κωδικούς τοπικών προϊόντων. Δεν ζητάμε να τα προωθήσουν, αλλά απλώς να δώσουν στους καταναλωτές την επιλογή να τα επιλέξουν.

«Στου τουρισμού την ανοχή»

Η μονοκαλλιέργεια του τουρισμού επιφυλάσσει αρνητικές κοινωνικές επιπτώσεις 

Του Γιώργου Ρακκά 

Για τους πολλούς, η τουριστική οικονομία είναι «ο μήνας που θρέφει τους τέσσερις» και θεωρείται μέσα στην Ελλάδα της κρίσης ο μοναδικός κλάδος που προσφέρει ευκαιρίες «win-win». Στο παιχνίδι έχουν μπει και οι μεγάλες πόλεις, καθώς οι τοπικές αρχές θεωρούν πως έτσι μπορούν να ελέγξουν την κορύφωση της αστικής ανεργίας, αφού ολόκληρα κυκλώματα της ελληνικής οικονομίας, από την παραγωγή (βιοτεχνίες και εργοστάσια) μέχρι το λιανεμπόριο, καταρρέουν.

Η εντατικοποίηση της τουριστικής δραστηριότητας μέσα στις πόλεις, όμως, έχει ήδη φέρει στην επιφάνεια τις βλαβερές συνέπειες, που μέχρι σήμερα παρέμεναν άγνωστες στη χώρα μας: Έτσι, καθώς ο αστικός τουρισμός αναπτύσσεται γοργά, ολοένα και περισσότεροι πολίτες αντιλαμβάνονται πως δεσμεύεται ζωτικός δημόσιος χώρος από τα τραπεζοκαθίσματα και την καλπάζουσα βιομηχανία της εστίασης και της αναψυχής, πως επιβάλλονται ωράρια τουριστικής σεζόν (με τις Κυριακές ανοιχτά), πως δεσμεύονται ολόκληρες περιοχές για «επενδύσεις», εκτοξεύοντας τις αξίες γης, και πως, εν τέλει, οι φρενήρεις ρυθμοί αυτής της δραστηριότητας έρχονται να μεταλλάξουν δραματικά τη φυσιογνωμία των πόλεων κάνοντάς τις αγνώριστες, υποβαθμίζοντας ακόμα και εκείνα τα ιστορικά, αρχιτεκτονικά και κοινωνικά «συγκριτικά πλεονεκτήματα» τα οποία προσελκύουν τους επισκέπτες τους.Ήδη, ιστορικές πόλεις που, κατά την περασμένη δεκαετία, προβλήθηκαν στο πλαίσιο αυτού του ισοπεδωτικού τουριστικού μοντέλου ως «παραδείγματα επιτυχίας», όπως είναι η Βαρκελώνη ή η Βενετία, βιώνουν πρωτόγνωρες κινητοποιήσεις κατοίκων που καταγγέλλουν ότι η μαζικοποίηση του τουρισμού μετέβαλε τη ζωή τους σε κόλαση.

Δυνάμεις και Δυνατοί

Του Στάθη

Πράγματι η σκλαβιά μειώνει την ανεργία. Παίρνει η σκλαβιά τον άνεργο και τον κάνει «ευέλικτο», χαμηλόμισθο, περιορισμένης απασχόλησης, απασχόλησης κατά το δοκούν, ανασφάλιστον ή με επισφαλή ασφάλιση και

κατόπιν τούτων επαίρεται η κυρία Αχτσιόγλου (όπως ο υποβολέας τής υπαγορεύει) για τους είλωτες και τους κολίγους, για τους δουλοπάροικους και τους ραγιάδες. Πανηγυρίζει και κοκορεύεται για τη μείωση της ανεργίας ο Τσίπρας και θυσιάζει τριαντάρηδες στα 500 ευρώ και εικοσάρηδες στα 385 ευρώ. Ωραίο

στρώνεται το μέλλον για τις νέες γενιές των Ελλήνων (οι παλιότερες γενιές ήδη βρίσκονται στον Καιάδα και τα Τάρταρα). Ωραίο το μέλλον και πανηγυρίζει ο Τσίπρας που αν κάποιος αμείβεται με 428 ευρώ καθαρά, σε δέκα χρόνια (αν θα έχει δουλειά) θα αμείβεται με 435 ευρώ καθαρά - για να ανοίξει σπίτι, να κάνει οικογένεια, να κάνει παιδιά, γεια σου, βρε Τσίπρα, παιχταρά!

Ετσι και βέβαια θα βγούμε στις αγορές - χάνουν την ευκαιρία τα θηρία; η χώρα έγινε φθηνή σε εργατικό κόστος, οι πόροι της εκποιούνται φθηνά, πολιτικώς είναι δεσμευμένη για τα επόμενα πολλά χρόνια - γιατί να μην μπουκάρουν (πάλι) οι αγορές; Μόνον που για να γίνουν όλα αυτά που ήδη γίνονται, χρειάζεται η πόλωση. Χρειάζεται ο κ. Πολάκης και ο κ. Καρανίκας, αυτοί οι δύο αδάμαντες,

το ίδιο λαμπεροί με τον Αδώνιδα, τους Καμμένους 1 & 2 κι άλλους μελίρρυτους ρήτορες. Ω της γλίτσας! Με ελληνικά που θα τα ομιλούσαν μόνον ορντινάτσες του Τζένγκις Χαν, με νοήματα που για να φθάσεις από το ένα στο άλλο πρέπει να πάρεις το τραίνο από τη Λαμία για το Μέτσοβο, με ήθος τυφλοπόντικα και με μισανθρωπία φαραωνικών διαστάσεων, οι άνθρωποι αυτοί μαγαρίζουν ό,τι βάζουν στο στόμα τους,

Η Ελλάδα ως αποικία

Η οικονομική και πολιτική υποβάθμιση συνοδεύεται από τη γεωπολιτική συρρίκνωση

Του Γιώργου Καραμπελιά από την Ρήξη φ. 135

Η άνοδος του Σύριζα στη κυβέρνηση, ολοκλήρωσε και την μετατροπή της σ’ ένα αποικιακό προσάρτημα της δυτικής Ευρώπης και κατεξοχήν της Γερμανίας, ενώ ανοιξε ακόμα περισσότερο τις ορέξεις της νεο-οθωμανικής Τουρκίας..

Η Ελλάδα αποτελούσε σ’ όλη τη νεώτερη ιστορική της διαδρομή αυτό που έχουμε αποκαλέσει παρασιτική απόφυση της Δύσης, και κυβερνιόταν από ένα καθεστώς που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε καθεστώς εξάρτησης – σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, ανάλογα με την ιστορική περίοδο: Έτσι τα μεταπολιτευτικά χρόνια μέχρι το 1989, συνιστούν μία περίοδο σχετικής αυτονομίας, πάντα βέβαια στα πλαίσια της εξάρτησης. Αντίθετα με την επιβολή των μνημονίων και την ολοκλήρωσή τους από τους Σύριζα ΑΝ.ΕΛ, πραγματοποιείται μία ποιοτική μεταβολή, στο καθεστώς της χώρας. Η Ελλάδα, από παρασιτικό εξάρτημα της Δύσης, μεταβάλλεται σε αποικιακό προσάρτημα.

Αυτό σημαίνει πως το πεδίο της οικονομίας και της πολιτικής διαχείρισης δεν διαθέτει πλέον ούτε τα σχετικά πεδία αυτονομίας που απολάμβανε στο παρελθόν, δηλαδή να εφαρμόζει τις γενικές ντιρεκτίβες του παγκοσμίου συστήματος, με δική της ευθύνη και πρωτοβουλία. Πλέον εγκαθίσταται ένα καθεστώς άμεσης διαχείρισης και ελέγχου από τους ίδιους τους ξένους. Στο πεδίο της δημόσιας οικονομίας, η Τρόικα δηλαδή η Ε.Ε. με την επικουρία του ΔΝΤ, ρυθμίζουν την δημοσιονομική πολιτική και την κατανομή των πόρων ενώ ελέγχουν οι ίδιες την εφαρμογή των συγκεκριμένων μέτρων και κατευθύνσεων. Η δημόσια περιουσία έχει εκχωρηθεί στους δανειστές, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια το ίδιο, όλες οι συστημικές τράπεζες ελέγχονται από ξένους επενδυτές· καθορίζεται άμεσα από αυτούς η κατανομή των πόρων του προϋπολογισμού (π.χ. οι δαπάνες υγείας κατακρεουργούνται συστηματικά και προϋπολογίζεται περαιτέρω μείωσή τους κατά 500 εκατ. το 2018) – ακόμα και η πολιτική που θα εφαρμοστεί και στον τελευταίο δήμο της χώρας. Κατά συνέπεια, το πολιτικό προσωπικό μεταπίπτει άμεσα στην κατηγορία της μαριονέτας των δανειστών και η πολιτική διαχείριση είναι πλέον ελληνική μόνον κατ’ όνομα, κυριολεκτικώς.

Παράδοξη πλειοδοσία στο πείραμα των αγορών

Γιατί ο σκληρός πυρήνας των δανειστών ευνοεί τη δοκιμαστική έξοδο – Η αδημονία της επιχειρηματικής ελίτ και ο γρίφος του ΔΝΤ

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

«Να βγει κανείς ή να μη βγει;» Το… διασκευασμένο αλά ελληνικά σεξπιρικό δίλημμα εξακολουθεί και βασανίζει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το κουαρτέτο, τις αγορές κι ένα πλήθος παραγόντων του χρηματοπιστωτικού συστήματος που έχει εμπλακεί με ζήλο στη διχοστασία για το αν η Ελλάδα πρέπει να αποπειραθεί και πότε δοκιμαστική έξοδο στις αγορές, όχι απλώς πολύ πριν την ολοκλήρωση του προγράμματος, αλλά ακόμη και τις προσεχείς εβδομάδες. Αν δεν επρόκειτο για μια συρρικνωμένη και καθημαγμένη από σχεδόν μια δεκαετία εξουθενωτικής λιτότητας οικονομία όπως η ελληνική, θα νόμιζε κανείς ότι το debate αφορά την Κίνα, τις ΗΠΑ ή τη Γερμανία που, όταν δανείζονται το κάνουν σε τεράστια μεγέθη, δεκάδων δισ., όχι 2-3 δισ.

Η διάταξη των δυνάμεων σ’ αυτή τη διχοστασία είναι αρκετά περίεργη. Η Κομισιόν, για παράδειγμα, παρουσίασε ευθέως την εισήγησή της για έξοδο της χώρας από τη διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος, στην οποία βρίσκεται από το 2008, ως μια από τις προϋποθέσεις για την έξοδο της Ελλάδας στις αγορές. Ο επίτροπος Ντομπρόβσκις μίλησε φανερά ενθαρρυντικά σε αυτή την κατεύθυνση. Ο ίδιος ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, κατά την επίσκεψή του στη Θεσσαλονίκη, αν και δεν αναφέρθηκε ευθέως στα σενάρια δανεισμού από τις αγορές, υπογράμμισε με πολλούς τρόπους την «επιστροφή στην κανονικότητα».

Οι υπέρ και οι (σχεδόν) κατά

Tο φαινόμενο NEETS στην Ελλάδα

Οι άνεργοι νέοι της κρίσης

Του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου από την Ρήξη φ. 135

Το κοινωνικό φαινόμενο των νέων που ονομάζονται, στην επιστημονική ορολογία, NEETS (αρκτικόλεξο για Νο Employment, Education, Training-Νeets – Νέοι χωρίς εργασία-εκπαίδευση-κατάρτιση), αποτελεί φαινόμενο που μορφοποιήθηκε κυρίως λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

Πρόκειται για 40 εκατομμύρια νέους που δεν έχουν εργασία, δεν σπουδάζουν και δεν καταρτίζονται επαγγελματικά Αποτελούν το 15% του συνόλου των νέων ηλικίας 15 έως 29 ετών των χωρών του ΟΟΣΑ και σχεδόν οι δυο στους τρεις, έχουν πάψει να ψάχνουν για δουλειά.

Αρχικά παρουσιάστηκε και ταυτοποιήθηκε στην Μεγάλη Βρετανία, αλλά εξαπλώνεται σε πολλές περιοχές του πλανήτη και παίρνει διαφορετικά πρόσωπα ανάλογα με το οικονομικοκοινωνικό ανάγλυφο της κάθε χώρας. Αποτελεί έναν υποπληθυσμό που καθορίζεται από πολλές ψυχολογικές και εκπαιδευτικές παραμέτρους, συγκροτώντας ένα νεοπρολεταριάτο, ανάμεσα στην γκρίζα ζώνη της διακοπής ή της ολοκλήρωσης του σχολείου και τις δυσκολίες στην εξεύρεση σταθερής ή περιστασιακής απασχόλησης. Οι επισφαλείς συνθήκες στην αγορά εργασίας της ΕΕ, συνδράμουν δραματικά στην αύξηση του πληθυσμού που εμπλέκεται στις λεγόμενες μηδενικές ώρες παραγωγής.

Πώς δεν έγινε η Ένωσις το 1964

Άντης Ροδίτης

Την περίοδο από το Ιούνιο του 1964 ως τον Δεκέμβριο του 1967, ολόκληρη η Κύπρος συνδεόταν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, με την Ελλάδα. Στην ουσία το νησί μας ήταν ντε φάκτο ενωμένο με την Ελλάδα. Ελεγχόταν από τον ελληνικό στρατό και την Εθνική Φρουρά από τη μια άκρη ως την άλλη, μ’ εξαίρεση κάποιους τ/κυπριακούς θύλακες, που ήταν όμως σχετικά εύκολο ζήτημα η εξουδετέρωσή τους σε περίπτωση ανάγκης. Νοουμένου δε, ότι όλες οι άμεσα εμπλεκόμενες χώρες ανήκαν στην ίδια συμμαχία, το ΝΑΤΟ, νοουμένου ότι η λήξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου ήταν μόλις είκοσι χρόνια πίσω και η συμβολή της Ελλάδος στη νίκη εναντίον του Άξονα ήταν ακόμα πασίγνωστη στη Δύση, όπως και η αρνητική στάση της Τουρκίας, κι ότι ο αγώνας της ΕΟΚΑ για την Ένωση ήταν όχι μόνο πολύ γνωστός και είχε στηριχθεί   συναισθηματικά από πολλές χώρες, ομάδες, κόμματα, απελευθερωτικά κινήματα του εξωτερικού, διανοούμενους κ.α., τίθεται το ερώτημα πώς έγινε ώστε η διπλωματία μας να μην είχε καταφέρει να πείσει τους Δυτικούς ότι το συμφέρον όλων θα εξυπηρετείτο απόλυτα με την απόδοση της Κύπρου στην Ελλάδα, όταν η Ένωση συζητιόταν επίσημα πια στη Γενεύη με αμερικανική πρωτοβουλία. Πώς τα είχαμε καταφέρει ώστε η τότε ντε φάκτο Ένωση να μην ακολουθήσει τη φυσιολογική της πορεία και να μετατραπεί και σε ντε γιούρε; Πώς τα καταφέραμε δέκα χρόνια μετά να χαθεί το μέγα πλεονέκτημα και  ν’ αποδοθεί η μισή σχεδόν Κύπρος στην Τουρκία, με απρόβλεπτους κινδύνους πια για ολόκληρο το νησί; 

Είναι δύσκολο να μην κάνει κάποιος τις ακόλουθες σκέψεις και να μην θέτει αυτά τα ερωτήματα:  

Αν πραγματοποιείτο η Ένωση θα είχαμε τον εθνικό διχασμό  Μακαριακοί – Γριβικοί, θα είχαμε την άνοδο της Χούντας στην Ελλάδα, θα είχαμε την εντελώς λάθος κίνηση του Διγενή να δημιουργήσει την ΕΟΚΑ Β΄, τον άτυπο, εμφύλιο πόλεμο στην Κύπρο; Θα είχαμε το μίσος ανάμεσα στις ελληνικές κυβερνήσεις από τη μια, νόμιμες και παράνομες, δημοκρατικές και δικτατορικές και από την άλλη τον Μακάριο και τους υποστηρικτές του, και κατ’ ακολουθία θα είχαμε το μίσος ανάμεσα στον ελληνικό στρατό και τον Μακάριο, που θα κατέληγε στο πραξικόπημα του Ιωαννίδη το ’74, το οποίο έδωσε την αφορμή στην Τουρκία να εισβάλει με τους τόσους θανάτους, τους βιασμούς, τους εκτοπισμούς από τις προγονικές εστίες, τους εποικισμούς με μουσουλμάνους της Ασίας; Θα είχαμε σήμερα τον κίνδυνο που επικρέμεται, δαμόκλειος σπάθη, πάνω από όλη την Κύπρο; Και ακόμα τίθεται το δραματικό ερώτημα, αν γινόταν η Ένωση, θα ήταν σήμερα η Τουρκία η υπερδύναμη που έγινε και απειλεί καθημερινά το Αιγαίο; Και δεν θα ήταν η Ελλάς μια πολύ ισχυρότερη χώρα από ό,τι είναι σήμερα, αφού θα είχε πια τη δυνατότητα επέκτασης των χωρικών της υδάτων και εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων της, ώστε να μη φτάναμε ποτέ, όλοι, στην παρούσα οικονομική κρίση;  

Η απέχθεια των Ελλήνων για τους Έλληνες

Του Ιάκωβου Ιωάννου

Ο αριθμός των Ιταλών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας τριπλασιάστηκε μέσα σε μία δεκαετία (γράφημα που ακολουθεί), όπου η χώρα βίωσε μία ύφεση ρεκόρ σύμφωνα με μία πρόσφατη μελέτη (από 1,7 εκ. το 2006 στα 4,7 εκ. το περασμένο έτος). Πρόκειται για το 7,9% του πληθυσμού της, με τους περισσότερους φτωχούς Πολίτες της να διαμένουν στη νότια πλευρά. Μεταξύ των ετών 2008 και 2013 δε, όπου η Ιταλία έχασε το 25% περίπου της βιομηχανικής της παραγωγής, η ανεργία εκτοξεύθηκε στο 13% από 5,7% το 2007.

Την ίδια στιγμή η υπογεννητικότητα στη χώρα είναι εξαιρετικά χαμηλή συγκριτικά με το μέσον όρο της ΕΕ, αφού αντιστοιχούν μόλις 1,35 παιδιά ανά γυναίκα, όταν ο μέσος διαμορφώνεται στα 1,58. Σύμφωνα πάντως με τον αρμόδιο των ιταλικών οικογενειακών συλλόγων, «το να κάνεις ένα παιδί σημαίνει πως γίνεσαι φτωχός, ενώ φαίνεται πως στην Ιταλία τα παιδιά δεν θεωρούνται πως αποτελούν κοινωνικό αγαθό».

Φυσικά στην Ελλάδα η κατάσταση είναι κατά πολύ χειρότερη, από όλες τις απόψεις, μεταξύ άλλων κρίνοντας από την έρευνα, με βάση την οποία οι μισοί Έλληνες ηλικίας από 18 έως 35 ετών στηρίζονται οικονομικά από γονείς και άλλους συγγενείς. 

Γνωρίζοντας όμως πως η κατάρρευση της χώρας μας οφείλεται στην πολιτική των μνημονίων, ένας από τους στόχους της οποίας ήταν η αύξηση της ανεργίας μέσω της αφαίρεσης ΑΕΠ για να μειωθούν οι μισθοί, μου έκανε εντύπωση ένα άρθρο με τίτλο «Οι μισοί νέοι ζουν από χαρτζιλίκια. Οι άλλοι μισοί από φιλότιμο».

Ειδικότερα, ο συγγραφέας του υποστηρίζει ότι, η ευθύνη για την ανεργία των νέων ανήκει αφενός μεν στους ίδιους, επειδή δεν θέλουν να εργαστούν σε υποτιμητικές θέσεις όπως στην οικοδομή (η πτώση της οποίας υπολογίζεται στο -95%, οπότε δεν βλέπω θέσεις απασχόλησης) ή στη γεωργία, αφετέρου στους γονείς τους. Κυρίως στις Ελληνίδες μητέρες που δεν θέλουν τα παιδιά τους, τα οποία σπούδασαν, να σκάβουν χωράφια. Κατηγορεί λοιπόν ολόκληρη την ελληνική κοινωνία για την ανεργία των νέων, γράφοντας μεταξύ άλλων τα εξής:

Η Αϊσέ δεν πάει διακοπές φέτος

Του Nίκου Ιγγλέση

Όσοι αναγνώστες αναρωτηθούν για τον  τίτλο του άρθρου αυτού, 

τους θυμίζουμε ότι το σύνθημα για την έναρξη 

της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, την 20η Ιουλίου

1974, ήταν: «Η Αϊσέ μπορεί να πάει διακοπές».

Πέρασαν 43 χρόνια από εκείνη την αποφράδα μέρα και ο εχθρός δεν έχει καταφέρει ακόμη να αλώσει το «οχυρό» που λέγεται Κυπριακή Δημοκρατία. Η τελευταία «πολιορκία» που άρχισε πριν περίπου τρία χρόνια, το 2014, με το κοινό ανακοινωθέν  Αναστασιάδη – Έρογλου, τερματίστηκε στο Κραν-Μοντάνα της Ελβετίας στις 7 Ιουλίου 2017. Μαζί με τα τουρκικά «στρατά» αποσύρθηκαν, προσώρας, και οι «πολιορκητικές μηχανές» που ακούν στα ονόματα: Έσπεν Μπαρθ Άϊντε, ειδικός σύμβουλος του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, βρετανικός παράγοντας, Ζαν-Κλωντ Γιουνγκέρ, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Φεντερίκα Μογκερίνι, ύπατη εκπρόσωπος εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής της ΕΕ, καθώς και πολλοί άλλοι «ταλιμπάν» της παγκοσμιοποίησης που επιδιώκουν να μετατρέψουν την Κύπρο σ’ ένα α-εθνικό μόρφωμα. 

Σε δραματικό αδιέξοδο βρίσκονται όσοι «εντός των τειχών» Ελλαδίτες και Κύπριοι αγωνίστηκαν, την τελευταία τριετία, όπως είχαν κάνει και το 2004 με το «Σχέδιο Ανάν», να πείσουν τους ελληνοκύπριους ότι πρέπει να παραδώσουν το ανεξάρτητο κράτος τους για να «επανενώσουν» την πατρίδα τους. Όλοι αυτοί, οι τουρκόφοβοι, τουρκόπληκτοι και τουρκόφιλοι, δε λένε ότι η επανένωση της Κύπρου, όπως μεθοδεύεται και προωθείται, θα την καταστήσει στο σύνολό της επαρχία της νέο-οθωμανικής Τουρκίας του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Οι παραχωρήσεις

Το Δήθεν Κράτος

Του Απόστολου Διαμαντή

Ο χώρος του Δικαίου είναι συστατικός του σύγχρονου κράτους. Δυστυχώς, στην ελληνική περίπτωση δοκιμάζεται ένα νέο μοντέλο «κράτους», όπου καταργούνται θεμελιώδεις κανόνες του κράτους δικαίου.

Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών που ακόμα ισχύει, με τις ειδικές διατάξεις παραγραφής και τις ειδικές διαδικασίες παραπομπής των κατηγορουμένων, αναγνωρίζει δύο είδη πολιτών: τα μέλη της βουλής και της κυβέρνησης από τη μία και όλους τους άλλους από την άλλη. Είναι τόσο σκανδαλώδης αυτή η ειδική νομοθεσία για το πολιτικό προσωπικό, που έχει οδηγήσει σε πλήρη απαξίωση την νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία. Ο λαός τείνει πλέον να απορρίπτει ακόμη και το ίδιο το κοινοβουλευτικό καθεστώς.

Και δικαίως.

Τι σόι κοινοβουλευτικό καθεστώς είναι αυτό που ενώ οι ποινικές ευθύνες είναι οφθαλμοφανείς, η Βουλή απαλλάσσει τους κατηγορουμένους λόγω παραγραφής; Και γιατί να φτάσουμε στην παραγραφή; Τι έκαναν τόσα χρόνια οι ανακριτές και οι κυβερνήσεις; Τίποτα. Εις υγείαν του κορόϊδου.

Το οποίον καρόϊδο, ο πολίτης δηλαδή, προσπαθεί με κάθε μέσον να εξαπατήσει το κράτος. Και είναι λογικό να το κάνει, διότι κράτος δεν υφίσταται, όταν γίνονται κατασχέσεις σε φτωχούς ανθρώπους επειδή χρωστάνε στην εφορία και ταυτόχρονα πρώην υπουργοί και πρωθυπουργοί πίνουν αμέριμνοι τα κοκτέϊλ τους στο Λυκαμπέτους ή στις Μπαχάμες, έχοντας τσεπώσει εκατομμύρια μίζες από προμήθειες και γνωρίζοντας πως δεν πρόκειται το πολιτικό και δικαιϊκό σύστημα να τους ασκήσει δίωξη.

ΔΙΚΑΙΟΣΎΝΗ ΣΤΟΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ

Γήπεδο ΑΠΟΕΛ

«Του Έλληνα η καρδιά διψά για λευτεριά. 20 Ιουλίου 1974 ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ»

Κυπριακό: Η αδιέξοδη πολιτική του σήμερα προάγγελος καταστροφικών εξελίξεων

Ο ΓΓ του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες με τον ειδικό σύμβουλο για το Κυπριακό Έσπεν Μπαρθ Άιντα. ΚΥΠΕ/ Κάτια Χριστοδούλου

αναδημοσίευση από τις Απόψεις

άρθρο του Λουκά Αξελού,

διδάκτορος του Πανεπιστημίου Αθηνών

.

Θα ξεκινήσω με την αποδοχή ενός θλιβερού για όλους μας, αλλά πραγματικού γεγονότος.

Η Ελλάδα και η Κύπρος κατά το πλείστον της σύγχρονης κρατικής τους ιστορικής διαδρομής, λειτούργησαν υπό καθεστώς στενής διεθνούς επιτροπείας.

Η κατάσταση όμως την τελευταία επταετία ξεπέρασε κάθε όριο, καθιστώντας τες όχι μόνον ουσιαστικά, αλλά και τυπικά κράτη περιορισμένης κυριαρχίας.

Ξεπερνά και τα πλαίσια της επιστημονικής φαντασίας το πώς μια Ελλάδα που αντιστάθηκε νικηφόρα στην τριπλή φασιστική-ναζιστική κατοχή το 1940-1945, βρέθηκε υπό νέα αγγλοαμερικανική ημικατοχή την δεκαετία του ’50, με ολική επαναφορά στις μέρες μας, στα χρόνια του μνημονίου, των ηττημένων στον πόλεμο Γερμανών κατακτητών.

Και το ίδιο ισχύει και για την Κύπρο, όπου ένας λαμπρός εθνικός-απελευθερωτικός αγώνας το 1955-1959, κατέληξε στην ανάπηρη ανεξαρτησία του 1960, την εισβολή και κατοχή του 40% του νησιού το 1974, και την σημερινή σχεδόν αφασική κατάσταση, παρ’ όλο το ελπιδοφόρο εκείνο 76%, του 2004, που, όπως θα έλεγε και ο Σεφέρης, το αφήσαμε σαν πλατύ ποτάμι να περάσει μέσα από τα δάκτυλά μας.

Η καταθλιπτική αυτή πραγματικότητα με χαίνουσα, εδώ και σαράντα τρία χρόνια πληγή, την Κύπρο, φορτίζεται κατεξοχήν αρνητικά στην παρούσα συγκυρία.

ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ "ΙΕΡΟ" ΚΑΣΤΑΝΟ - (ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ)(ΣΚΑΪ 18.7.2017)

Αυξάνεται η ανεργία και η ελαστική απασχόληση

Του Παύλου Δερμενάκη

Πολλαπλές οι λαθροχειρίες 

στις εξαγγελίες της κυβέρνησης

Το κυβερνητικό επιτελείο, κατά την προσφιλή του λογική, προχωρά σε αναλύσεις και δηλώσεις περί επιτυχιών στην οικονομική πολιτική και επιστροφής στην «κανονικότητα». Πρόσφατα (10/7/2017) η αναπληρώτρια υπουργός εργασίας κ. Αντωνοπούλου, σε άρθρο της στην Εφημερίδα των Συντακτών, αναλύει την αναπτυξιακή τροχιά της ελληνικής οικονομίας. Παραθέτοντας μια σειρά από οικονομικά μεγέθη, άλλα τρέχοντα και άλλα σε προβλέψεις, και κάνοντας κάποιες συγκρίσεις με το 2014 επιχειρηματολογεί για τη βελτίωσης της οικονομίας, σε σύγκριση με την τότε κυβέρνηση της Ν.Δ., και την ραγδαία ανάπτυξη που είναι «καθ’ οδόν».

Ανέκδοτο η μείωση της ανεργίας

Η κ. Αντωνοπούλου ισχυρίζεται ότι μειώνεται η ανεργία. Μας ενημερώνει ότι την παρέλαβαν «στο 26,5% και τώρα βρίσκεται κάτω από το 22%». Όμως η πραγματικότητα την διαψεύδει. Η ανεργία στην Ελλάδα ανέρχεται στο 31,3% μας ενημέρωσε πρόσφατα (7/7/2017) ο κ. Ντράγκι της ΕΚΤ επιβεβαιώνοντας αυτό που ξέρουμε όλοι μας, ότι η πραγματική ανεργία στην Ελλάδα είναι πάνω από 30% και όχι φυσικά κάτω από 22% όπως ισχυρίζεται η αρμόδια υπουργός. Πηγή, είναι η πρόσφατη μελέτη της ΕΚΤ για την αγορά εργασίας στην Ευρωζώνη, στην οποία δεν γίνεται απλή καταγραφή δηλωμένων ανέργων, που δίνει λαθεμένα στοιχεία, αλλά συνυπολογίζονται οι μορφές μερικής απασχόλησης και η επίδρασή τους στην συνολική απασχόληση καθώς και όσοι έχουν αποθαρρυνθεί από την αναζήτηση εργασίας, μετά από μακροχρόνια ανεργία. Έτσι η Ελλάδα έχει το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας το οποίο είναι 31,3% ενώ το «επίσημο» (ΕΛΣΤΑΤ) ποσοστό ανεργίας στο Δ’ τρίμηνο 2016 ήταν 23,4%.

Ἡ ζωὴ εἶναι σκληρή – ΣΤΟΠ

Ὅσο γερνᾶ ὁ παλιὸς «Καιρὸς» τῆς Ἐλευθεροτυπίας, τόσο ἀνακαλύπτει πόσο εὔκολη εἶναι ἡ συνταγὴ γιὰ τὴ ζωή: «Οἱ τεμπέληδες νέοι ποὺ ἀράζουν στοὺς καφέδες Νὰ πᾶνε στὰ χωράφια».

Κι ὅταν τοῦ λένε ὅτι εἶναι ἀδύνατο κάτι τέτοιο γιὰ παιδιὰ ἀπὸ οἰκογένειες ποὺ δὲν ἔχουν δεῖ χωράφι, ἀπαντᾶ μονότονα: «Ἡ ζωὴ εἶναι σκληρὴ». Φαντάζομαι καὶ ὅτι ἂν τοῦ ἔλεγε κάποιος ὅτι γιὰ νὰ γίνεις νέος ἀγρότης -χωρὶς προέλευση ἀπὸ ἀγροτικὴ οἰκογένεια- πρέπει νὰ ἔχεις χωράφια, τρακτὲρ καὶ ἄλλα ἐργαλεῖα, «ντάτσουν», σπίτι, λιπάσματα, ζωοτροφὲς γιὰ τὶς κοτοῦλες στὸν κῆπο ἢ γιὰ τὰ ἄλλα ζῶα, δηλαδὴ χρήματα γιὰ ὅλα αὐτά, καὶ τὸν ρώταγε ποῦ θὰ τὰ βρεῖ αὐτὰ τὰ λεφτὰ κάποιος «τεμπέλης νέος» γιὰ νὰ ξεκινήσει, ὁ Τετράδης θὰ ἀπαντοῦσε: Εἶναι πολὺ ἁπλό, ἀφοῦ «ἡ ζωὴ εἶναι σκληρή», τὰ λεφτὰ θὰ πέσουν ἀπὸ τὰ δέντρα τῶν χωραφιῶν. Ἐπειδὴ ὁ γράφων ἔχει ἀκούσει ἑκατοντάδες φορὲς ἀπὸ γονεῖς καὶ παπποῦδες γιὰ τὴ σκληρότητα τῆς ἐπιβίωσης στὸ χωριό, γιὰ τὸ ὅτι οἱ χωριάτες σπούδασαν τὰ παιδιά τους μὲ χίλιες στερήσεις προκειμένου νὰ ξεφύγουν ἀπὸ τὴ ζωὴ στὸ χωριό, ἔχει καταλήξει ὅτι τὰ βαρβούτσαλα τοῦ Μικροῦ Σπιτιοῦ στὸ Λιβάδι εἶναι ὡραῖα γιὰ τὴν τηλεόραση, ὅπου ὁ σκληρὸς κόπος πράγματι ἀνταμοίβεται. Μέ ἄλλα λόγια, δὲν ἐπιτρέπεται νὰ πέφτουμε ἀπὸ τὰ σύννεφα ἐπειδὴ ἀντιληφθήκαμε ὅτι ὁ ἀστικοποιημένος πληθυσμὸς δυὸ γενιῶν δὲν ἀντέχει τὴ λάσπη τοῦ χωραφιοῦ καὶ τὴν προβατίλα ἢ τὴν ἀπλυσιά.

Ὅσο γιὰ τὴν «οἰκοδομὴ» ποὺ ὑπάρχει ἐκεῖ ἔξω καὶ περιμένει τοὺς νέους ἐργαζομενους γιὰ νὰ χτίσουν τοὺς νέους Παρθενῶνες, ὁ Τετράδης θὰ ζεῖ ἀκόμη πρὸ τῆς Κρίσης, ὅταν κτιζόταν ἀκόμη καὶ ἡ θάλασσα.